EDITORIAL

Άλλη μια χρονιά αφού διέσχισε τις τρεις πια σεζόν της, φθινοπωρινή, χειμωνιάτικη και ανοιξιάτικη, έφτασε στο τέλος της. Το καλοκαίρι με τα άπειρα φεστιβάλ του έχει ήδη ξεκινήσει δυναμικά προσφέροντάς μας χιλιάδες ευκαιρίες για παραστάσεις όλων των γούστων και των επιπέδων. Η κρίση καλά κρατεί, κάποιοι αυτοκτονούν, κάποιοι παραληρούν, κάποιοι ετοιμάζονται για διακοπές, άλλωστε κι η βουλή έγινε θερινή, την χώρα φυσικά την κυβερνούν οι ηττημένοι των εκλογών, όλοι ξέρουμε πια πως η δημοκρατία μας είναι μια μεταμφιεσμένη στυγνή δικτατορία όπως επίσης ξέρουμε πως αυτή τη φορά το όπλο δεν είναι η λογοκρισία αλλά η υπερπληροφόρηση κι η πλήρης αδιαφορία των ισχυρών για την γνώμη ή την πράξη των αδυνάτων ακόμα κι αν αυτή επιβεβαιώνεται από τον νόμο. Μη μου πείτε λοιπόν πως δεν έχουμε δικτατορία επειδή μπορώ και μιλώ, έχουμε γιατί δεν μπορώ να ακούγομαι, γιατί ο λόγος μου, ο λόγος όλων μας χάνεται, δεν έχει βαρύτητα, δεν διαθέτει το πλεονέκτημα της στοιχειώδους ανταπόκρισης. Το ίδιο και με το θέατρο. Ταλαντούχοι κι ατάλαντοι, επαγγελματίες και ερασιτέχνες κινούνται σ’ ένα κοινό στίβο χωρίς στοιχειώδη διάκριση και τελικά επιβιώνουν εκείνοι που κάνουν πολύ θόρυβο γύρω από το όνομά τους. Η συντριπτική πλειοψηφία των παραστάσεων αξιόλογων και μη, κινείται στην περιφέρεια, όχι στο κέντρο, διαχειρίζεται την περίσταση κι όχι την ουσία. Το σκηνοθετικό εύρημα δεν πηγάζει από ένα ζήτημα κρίσιμο που θέτει η δραματουργία αλλά από την επιθυμία για εντυπωσιασμό. Άλλοι σέρνονται μέσα σε βάλτους στείρας διανόησης, άλλοι ανακάλυψαν την κωμωδία αίφνης για να τραβήξουν κοινό, άλλοι αναπαύονται στις δάφνες τους επαναλαμβάνοντας αισχρά τον εαυτό τους κι άλλοι, λίγοι αυτοί και κυρίως νέοι, πολύ νέοι ασχέτως ηλικίας, ανοίγουν δρόμο με το δρεπάνι μέσα από τα αγριόχορτα εξακολουθώντας να χαμογελάνε αν και ξέρουν πως οι σκοτεινοί καιροί δεν θα έχουν πια τέλος. Πλήθη ηθοποιών παρελαύνουν στις σκηνές αναζητώντας όχι την λύση του βιοποριστικού τους αλλά τα λίγα λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούν. Το θέατρο μας φέτος μου θυμίζει στις αθώες του στιγμές, παιχνίδια παιδιών στις αλάνες, κλέφτες κι αστυνόμους, την μικρή Ελένη που κλαίει γιατί δεν την παίζουνε οι φιλενάδες της, το λεπτό κρεμμύδι της κέο Βαγγέο, το ποια είναι η καλή μου να την εύρεις δεν μπορείς και το περίφημο κρυφτό στο οποίο πάντα κάποιοι εξακολουθούν να «τα φυλάνε». Που και που και κάνα πετροπόλεμο. Στις άλλες τις λιγότερο αθώες στιγμές του, θυμίζει πασαρέλα κάτι που φέτος κάποιοι σχολίασαν και σκηνοθετικά. Περάστε κόσμε, δείτε, διαλέξτε, πάρτε σάρκα και πνεύμα για να βγάλετε τη σεζόν των εκκαθαριστικών του τρόμου τα οποία δεν έχετε φυσικά να πληρώσετε. Γελάστε, κλάψτε, εκτονωθείτε, όλη η σκηνή μια οθόνη τηλεόρασης, όλο το έργο μια πράξη υποδούλωσης, όλη σας η διασκέδαση ένα συνονθύλευμα ευκολιών και απωθημένων. Οι άντρες που γδύνονται για τις ξεπεσμένες γεροντοκόρες μέσα μας, οι γυναίκες που ξεγυμνώνονται για τα τυφλά μας πέη, οι κλέφτες που επιβιώνουν καταβροχθίζοντας τα σκατά της ράτσας τους, οι νεκροί που ξαναζωντανεύουν για να μεταδώσουν τη σήψη τους, οι έρωτες που ανθίζουν στις παρυφές της απάτης. Υπάρχει και μία κατηγορία που έχει εισχωρήσει για τα καλά στα ποιοτικά κυκλώματα και παλεύει με το όραμα. Ένα όραμα όμως απαιτεί υπερπέραν, απαιτεί τρόμο, απαιτεί σύγκρουση και ρήξη. Δεν είναι παιδική χαρά το πεδίο του, είναι σφαγείο, όπως …με την αγάπη. Δεν ξεπηδάει από τις μεγαλειώδεις σκέψεις αλλά από τις εκκρίσεις των κορμιών. Δεν γιορτάζει με φωτοβολίδες αλλά με εκρήξεις αστέρων. Δεν βιώνει αναστάσεις αλλά ζωές «εν τάφω». Δεν θρέφεται με μεταλλαγμένα, ζει με αίμα. Και δεν κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα αλλά στην Ρωσία. Φέτος… Νοσφεράτου στην Περμ και σήμερα η πρεμιέρα!

Καλή σας επιτυχία εκεί πέρα, κύριε Θόδωρε Τερζόπουλε

Και

Καλό σας καλοκαίρι

Μαρία Κυριάκη