Στρατής Πανούριος

LIVE LOVE RIDE

«Η μοτοσυκλέτα δεν έχει όπισθεν, πάει μόνο μπροστά!»

Ο Στρατής, ταλαντούχος ηθοποιός, εμπνευσμένος σκηνοθέτης κι αξιόλογος θεατρικός συγγραφέας, με μια πολύχρονη θητεία στο σανίδι μέσα κι από τις τρεις ιδιότητές του, γεννήθηκε στη Μυτιλήνη από την οποία έχει αντλήσει έμπνευση και μια βαθύτερη γνώση των αοράτων. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και του Εργαστηρίου Νέων Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, σπούδασε επίσης σκηνοθεσία στο Εργαστήρι Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, υπό τη διεύθυνση του Στάθη Λιβαθινού. 
Σαν ηθοποιός έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους Στάθη Λιβαθινό, Ζουζού Νικολούδη, Κώστα Τσιάνο, Αλέξη Δαμιανό, Κώστα Καστανά, Κάρμεν Ρουγγέρη, Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, Σοφία Σπυράτου, Άννα Σωτρίνη, Ακίνδυνο Γκίκα, Γιάννη Νικολάου. 
Έχει σκηνοθετήσει παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο, Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κέρκυρας και σε θεατρικές Σκηνές της Αθήνας. Έργα του έχουν παιχτεί στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Μίλησέ μου για την φετινή σκηνοθεσία σου.

«LIVELOVERIDE» μια παράσταση για την αγάπη στη ζωή και το ταξίδι με μοτοσυκλέτα. Παράξενο θέμα, θα έλεγε κανείς… Ναι, είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε μοτοσικλετιστές «επί σκηνής» να μιλούν στη «γλώσσα» τους για τις εμπειρίες που τους σημάδεψαν και για την απίστευτη αίσθηση ελευθερίας που βιώνει ένας  οδηγός μοτοσυκλέτας. Είναι η πρώτη φορά που η τέχνη του θεάτρου παίρνει θέση για τα τροχαία ατυχήματα και την οδική ασφάλεια. Αυτή η παράσταση με τη μορφή του «θεάτρου βαλίτσας» έχει σκοπό να ταξιδέψει στα σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, σε Γυμνάσια και Λύκεια   και να λειτουργήσει  ως εργαστήρι πνευματικής ανάτασης,  ως εκπαιδευτικό εργαλείο που εισέρχεται στις δομές τις κοινωνίας τις συμπληρώνει και μιλάει  με μαγικό τρόπο για θέματα τα οποία καίνε.  Τα τροχαία ατυχήματα και το θέμα της Ασφαλούς Οδήγησης είναι νομίζω ένα «εθνικό ζήτημα» και όσο κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε τόσο θα γιγαντώνει την παρουσία του.  Το LIVE LOVE RIDE πάντως είναι μια παράσταση-γιορτή γεμάτη έρωτα, ποίηση και ομορφιά και ας μην ξεχνάμε ότι: «η μοτοσυκλέτα δεν έχει όπισθεν, πάει μόνο μπροστά!»

Με ποιο τρόπο μπορεί να επηρεάσει το θέατρο τις ζωές και τις επιλογές των ανθρώπων;

Έχω την αίσθηση ότι χρησιμοποιούμε μόνο το πέντε τοις εκατό,  από τη δύναμη που κρύβει η Τέχνη του Θεάτρου, ίσως ψάχνουμε σε λάθος δρόμο, ίσως απλά υπνοβατούμε ανάμεσα στα χειροκροτήματα και  λαμπρές βραβεύσεις. Ο Καλλιτέχνης οφείλει να ανταποδώσει με πράξη το δώρο το οποίο του έλαχε. Οφείλει να ξυπνήσει από το λήθαργο και να δει  κατάματα τον εαυτό του απέναντι, στον καθρέφτη. Αλλά δεν ξέρω αν αντέχει κάτι τέτοιο.

Πόσο επηρέασε τη δουλειά σου η κρίση;

Όταν μιλάμε για «κρίση» μιλάμε για μία από τις πιο τραγικές «φιγούρες» στην ιστορία της Ευρώπης: τον έλληνα φορολογούμενο. Σε πέντε χρόνια δεν υπάρχει κανένα εργασιακό δικαίωμα,  παραλογισμός φόρων, ιλιγγιώδης αύξηση της ανεργίας, μιλάμε για απίστευτες καταστάσεις... Παρ’ όλ’ αυτά διακρίνω μια διάθεση έντονης καλλιτεχνικής δημιουργίας η οποία έρχεται να αντισταθεί στον νέο Μεσαίωνα που πρόβαλλε, ανάμεσα σε φωταγωγημένες λεωφόρους…

Πως είναι να δουλεύεις με ερασιτέχνες; Πως ξεπερνάς τον σκόπελο της έλλειψης τεχνικής;

Το ερασιτεχνικό θέατρο ανθεί στην Ελλάδα, υπάρχουν εκατοντάδες ομάδες που είναι δραστήριες και που προσφέρουν στις τοπικές κοινωνίες πολιτισμό και εκπαίδευση.  Οι ερασιτέχνες στηρίζουν τους επαγγελματίες κατά κάποιο τρόπο, είναι αυτοί που βλέπουν παραστάσεις θεάτρου, είναι αυτοί που συνεργάζονται με επαγγελματίες για να ανεβάσουν θεατρικά έργα. Όσον αφορά το θέμα της έλλειψης τεχνικής αυτό έχει να κάνει με την προσωπική δουλειά του καθενός και το χρόνο που προσφέρει στην εκπαίδευση των εκφραστικών του μέσων.

Ποια είναι η εμπειρία σου σε σχέση με το παιδικό θέατρο και ποια η ανταπόκριση από το δύσκολο αυτό κοινό;

Έγραψα και σκηνοθέτησα αρκετές παραστάσεις για παιδιά και εφήβους κι αυτό που διαπίστωσα είναι ότι το θέατρο για παιδιά  είναι το θέατρο του μέλλοντος, το θέατρο όλων των πιθανών δυνατοτήτων.

Τι γνώμη έχεις για την ανάγκη ύπαρξης μιας Ακαδημίας θεάτρου η οποία θα περιλαμβάνει και σχολή σκηνοθεσίας;

Σχολή Σκηνοθεσίας υπήρξε μόνο μία φορά στη Ελλάδα την περίοδο 2001-2004 όπου αποφοιτήσαμε πέντε σκηνοθέτες. Ελπίζω αυτή τη φορά υπό τη διεύθυνση του Στάθη Λιβαθινού να δημιουργηθεί επιτέλους μια πραγματική Ακαδημία Θεάτρου.

Πως βλέπεις αλήθεια τις νέες προοπτικές του Εθνικού θεάτρου υπό την διεύθυνση του Στάθη Λιβαθινού με τον οποίο είχες συνεργαστεί την εποχή της Πειραματικής σκηνής;

Διακρίνω εξαιρετικές προοπτικές αρκεί να τον αφήσουν να κάνει σωστά τη δουλειά του, όπως αυτός γνωρίζει.

Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον;

Μια παράσταση για τη ζωή και το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ και μια κινηματογραφική ταινία με θέμα τη συμφιλίωση των λαών της Ευρώπης μετά τη λήξη του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου.