Στέφανος Κακαβούλης

Ένα άνθος με το όνομα «Σάλπιγγα του Αγγέλου» τι μπορεί να κρύβει άραγε; Ο Στέφανος Κακαβούλης, δίνει την απάντηση.

Ο ηθοποιός που ανήκει στους ανθρώπους του θεάτρου της νέας γενιάς, εδώ και μια δεκαετία μας έχει δώσει δείγματα όχι μόνο στην υποκριτική, αλλά και στη συγγραφή. Εννέα έργα του έχουν δει τα φώτα της σκηνής: Κύναστον, Διονυσιακή Νύχτα, Γκρέκα Μάνα, Ακάλεστος, Το παιδί μέσα μου, Παιχνίδια Ρόλων, Συνέβη σε Χάλκινη Άμμο, Παιδιά του πατρός. Στη δική μας συζήτηση μαζί του θα μιλήσουμε για ένα πολύ ιδιαίτερο έργο στο οποίο πρωταγωνιστεί αυτή τη περίοδο. Την «Σάλπιγγα του Αγγέλου» του Χρήστου Ναούμ.

Στέφανε, το έργο θίγει ένα θέμα που είναι αρκετά φλέγον τον τελευταίο καιρό ιδίως μετά την υπογραφή του σύμφωνου συμβίωσης.

Έχεις απόλυτο δίκιο Γιάννη. Το θέμα της τεκνοποίησης από ένα ομόφυλο ζευγάρι συζητιέται πολύ τελευταία και σίγουρα σημαίνει κάτι αυτό όπως και το να γίνεται θέμα παράστασης μιας και το θέατρο πάντα σηκώνει έναν καθρέφτη που αντικατοπτρίζει τα της κοινωνίας έτσι δεν είναι;

Βάλε μας λίγο στο κλίμα του έργου.

Ναι. Έχουμε τον Τώνη λοιπόν. Ομοφυλόφιλος που ο πατέρας τον έχει απορρίψει και δεν αποδέχεται. Η μάνα πιο δεκτική έως και ενθαρρυντική στις επιλογές του προκειμένου να ναι ευτυχής. Ο ήρωάς μας θέλει να αποκτήσει απεγνωσμένα ένα παιδί. Και μαζί μ’ αυτό κι έναν σύντροφο για να το μεγαλώσουν μαζί. Το «θέλω» αυτό είναι τόσο ισχυρό που φτάνει σε σημείο να μην υπολογίζει τις ανάγκες των άλλων ή να μην σέβεται τους χρόνους τους. Η δικιά του επιθυμία καλύπτει εκείνες των άλλων. Θα μπορούσε να θεωρηθεί και λίγο ανώριμος συναισθηματικά αλλά νομίζω ότι τόσο η σκηνοθεσία όσο και το κείμενο τον δικαιολογούν γιατί του προσδίδουν μια αθωότητα και μια αγνότητα όσον αφορά την σφοδρότητα της επιθυμίας του αυτής, που εν τέλει μόνο να τον συμπαθήσεις μπορείς. Το ψυχολογικό κίνητρο που τον ωθεί στο να θέλει σώνει και ντε παιδί, φαίνεται ότι έχει να κάνει με δική του ακατανίκητη, βαθιά ανάγκη να προσφέρει σ’ αυτό, όσα στερήθηκε εκείνος.

Ομοφυλόφιλο ζευγάρι που μεγαλώνει παιδί. Μιλάμε για ένα άλλο μοντέλο οικογένειας πια;

Μμμμ…αν ήξερα τι ακριβώς σημαίνει οικογένεια θα μπορούσα να σου απαντήσω σ’ αυτό το ερώτημα. Έχω καταλήξει πάντως στο συμπέρασμα ότι δεν έχει να κάνει με κανένα θεσμό, ούτε με ανθρώπους που έτυχε να μας φέρουν στη ζωή και που κάποια άγραφη υποχρέωση μας δένει μαζί τους, λόγω αίματος. Όχι… εγώ έχω νιώσει οικογένεια μου, κάποιους ανθρώπους με τους οποίους δεν έχουμε κανένα δεσμό αίματος και μου έχουν φερθεί και σαν οικογένεια όπως κι εγώ σ’ αυτούς. Το συναισθηματικό δέσιμο είναι που κάνει την οικογένεια κατά την άποψή μου. Τώρα όσον αφορά την ανατροφή ενός παιδιού; Το παιδί θέλει αγάπη… να είσαι παρών… να το ακούς… να του προσφέρεις εφόδια για να δημιουργήσει μια προσωπικότητα ανθεκτική και αυτάρκη που να μπορεί να σταθεί στον έξω κόσμο. Αυτό νομίζω σε κάνει γονέα κι όχι η γέννα ή το σπέρμα του μπαμπά. Νομίζω ότι σιγά-σιγά κάποια αρχετυπικά στερεότυπα που κάποτε ήταν θέσφατα και δεν τα άγγιζες, τώρα σηκώνουν αμφισβήτηση πια και είναι η ώρα τους να εξελιχτούν . Έχω δύο πολύ αγαπημένους φίλους στην Αυστραλία, τον Phillipe και τον Stephen, που μεγαλώνουν ένα υπέροχο αγοράκι. Από το λίγο που τους έχω ζήσει, πραγματικά ζήλεψα το κλίμα στο οποίο ζει αυτός ο μπόμπιρας. Εγώ είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και με κάποιες κακές εικόνες από καβγάδες μεταξύ μπαμπά και μαμάς. Τι σημασία έχει λοιπόν αν το παιδί λέει μπαμπά και μπαμπά αντί για μαμά και μπαμπά. Ή ακόμα μαμά και μαμά. Να σε πάω σ’ ένα άλλο ένα παράδειγμα αν μου επιτρέπεις. Υπάρχει ένα σήριαλ το οποίο στην Αμερική. Παίζεται σε απογευματινές ώρες που παρακολουθούν όλοι τηλεόραση και τα παιδιά και λέγεται «Fosters». Πραγματεύεται την ιστορία μια οικογένειας με δύο μαμάδες (η μία αστυνομικός και η άλλη εκπαιδευτικός) που από την ανάγκη τους να προσφέρουν, υιοθετούν τρία παρακαλώ παιδιά πέραν εκείνου που ήδη έχουν! Γιατί να μην προβάλλεται αυτό το σήριαλ κι εδώ; Πες μου εσύ τώρα! Τέτοιες παραστάσεις είναι απαραίτητο να ανεβαίνουν λοιπόν για να ανοίγουν το μυαλό και να γίνει ο κόσμος πιο δεκτικός στην αλλαγή που ούτως ή άλλως συμβαίνει.

Πώς παρουσιάζονται σκηνικά οι δύο ομοφυλόφιλοι χαρακτήρες;

Έχουμε συνηθίσει οι επί σκηνής gay να αποδίδονται με μια ιδιαίτερη θηλυπρέπεια μέχρις σημείο καρικατούρας πολλές φορές. Αυτό είναι κάτι που από την αρχή ξεκαθαρίστηκε στη δική μας παράσταση. Δεν ενδιέφερε ούτε εμένα ούτε τον Αλέξη (Αλέξης Κοτσώρης) – τον σκηνικό ερωτικό σύντροφο – να παίξουμε κάτι γραφικό. Έχουμε να κάνουμε με δύο άντρες που ερωτεύονται. Με δύο gay όπως πραγματικά είναι οι gay γύρω μας. Χωρίς ίχνος υπερβολής ή σχολιασμού. Αληθινά και βιωματικά τους προσεγγίσαμε και οι δύο. Σ’ αυτό βοήθησε πάρα πολύ και η μεταξύ μας χημεία αλλιώς θα ‘ταν δύσκολο.

Η Σάλπιγγα του Αγγέλου θεωρείται το πιο δηλητηριώδες φυτό στον κόσμο...

Ομολογώ δεν ήξερα την ύπαρξη αυτού του φυτού, αλλά μέσα από την παράσταση η πιο ταιριαστή ατάκα που νομίζω με εκφράζει είναι αυτή του Τώνη που λέει στον Σίμο όταν τον ρωτάει ποιο είναι το αγαπημένο του λουλούδι. -"Η Σάλπιγγα του Αγγέλου" -"Παναγία μου τρόμαξα! -" Καλά έκανες και τρόμαξες γιατί είναι εντυπωσιακό και επικίνδυνο. Σαν κι εσένα." Και εγώ πιστεύω πως έτσι πρέπει να είναι και να βιώνεται ο έρωτας. Εντυπωσιακά και επικίνδυνα!

Η σχέση σου με τους κριτικούς ποια είναι;

Συνέχεια πετάγονται από παντού άνθρωποι που αυτοορίζονται κριτικοί θεάτρου κλπ. Ειδικά τώρα με τα χιλιάδες Blogs.Δεν την έχω καταλάβει αυτή τη ιδιότητα. Σέβομαι την άποψη ανθρώπων που ξέρουν από θέατρο και είναι καταρτισμένοι εννοείται. Αποζητώ τα σχόλια τους όσο σκληρά και να ναι. Αλλά το χρίσμα του ότι είμαι ειδικός και αφορίζω ή εξυψώνω μια παράσταση ή έναν ηθοποιό με φοβίζει λίγο.

Σαν θεατρικός συγγραφέας τώρα, σίγουρα θα έχεις κάποιους που σε επηρέασαν...

Αγαπημένους θεατρικούς συγγραφείς έχω ναι, αλλά στο γράψιμο μου έχω επηρεαστεί πιο πολύ από πεζογράφους και ποιητές. Ειδικά στο θέμα της οπτικής πάνω στα πράγματα γιατί αυτό είναι η βάση. Να έχεις μια ιδεολογική θέση πάνω σε κάποιο θέμα και με αφορμή μια ιστορία να την εξελίσσεις. Μπωντλαίρ θα πω, Μωπασσάν θα πω και πολλούς άλλους….. Αααα και την αγαπημένη μου Έμιλυ Ντίκινσον. Ο ορισμός της μεστής λιτότητας ο λόγος της.

Κλείνοντας θες να μου πεις για μια θεατρική παράσταση που να σε συγκίνησε τα τελευταία χρόνια;

Παρ’ ό, τι δύσκολος θεατής και ίσως άδικος πολλές φορές με τους συναδέλφους που βλέπω στη σκηνή, δεν μπορώ να αντισταθώ σε κάτι που είναι άμεσο και αληθινό. Θα σου πω λοιπόν για κάθε παράσταση που είδα και έστω σε μια στιγμή ένιωσα ότι «αυτό συμβαίνει τώρα»… Δεν είναι προετοιμασμένο, δεν έχει ξανασυμβεί έτσι, με αυτόν τον τρόπο. Και είναι αληθινό. Αυτό με κάνει χώμα. Μου θυμίζει τους λόγους που αγαπάμε αυτό το ρημαδοθέατρο. Γιατί σ’ αυτό το αίσθημα απλώς δεν μπορεί να σηκώσεις άμυνες. Τις τρυπάει.

Θύμισε μας πότε ολοκληρώνονται οι παραστάσεις της «Σάλπιγγας του Αγγέλου»;

Άλλες τρεις παραστάσεις έμειναν, τουλάχιστον για φέτος. Τετάρτη Πέμπτη στις 21.30 και Κυριακή στις 20.00

Σκηνοθεσία Σίμος Παπαναστασόπουλος

Σκηνοθεσία – Εικαστική επιμέλεια: Σίμος Παπαναστασόπουλος

Μουσική: Αναστάσιος Στέλλας

Φωτισμοί: Γιώργος Μελισσαρίδης

Φωτογραφίες: Διονύσης Κούτσης

Σοπράνο: Μαρία Λυμπεράκου

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Στέφανος Κακαβούλης, Αλέξιος Κοτσώρης, Αλεξία Μπογδάνου, Ανδρέας Μαριανός, Ήριννα Κέρα.

Παραγωγή: Εκδόσεις Όστρια

Θέατρο Όστρια (πρώην Ελυζέ) Νυμφαίου 10-12

Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη στις 21.30, Κυριακή στις 20.00

Εισιτήρια: 12 και 10 ευρώ. Μειωμένο 7

Τηλέφωνο: 2112136882