| ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΣΚΥΛΟΥ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΛΕΓΑΝ ΠΙΣΤΟ |
|
| Συντάχθηκε απο τον/την Παύλος Λεμοντζής |
| Δευτέρα, 28 Φεβρουάριος 2022 13:55 |
|
Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό του Λούις Σεπούλβεδα
«Είναι τόσο δυνατή η οσμή του φόβου στους ανθρώπους, ώστε χαλάει την ευωδιά της νοτισμένης γης, των φυτών και των δέντρων, των βρύων, των μούρων και των μανιταριών που ο άνεμος μου φέρνει απ’ το πυκνό δάσος.Μια άλλη μυρωδιά που μου φέρνει ο αέρας είναι η μυρωδιά του φυγάδα, αλλά αυτή είναι πιο ελαφριά και διαφορετική: μυρίζει στεγνό ξύλο, αλεύρι και μήλο. Μυρίζει όλα αυτά που έχω χάσει.»
Δραματουργία Για να συνεχίσουμε να ισχυριζόμαστε και σήμερα ότι σαν άνθρωποι έχουμε τον απαραίτητο και αναγκαίο σεβασμό απέναντι στη ζωή και στον εαυτό μας, για να δικαιούμαστε να επιμένουμε πως είμαστε πνευματικώς ανεπτυγμένα όντα, με λογική και εξελιγμένη νόηση, πρέπει να έχουμε συνειδητοποιήσει πως ο κόσμος γύρω μας και ό,τι αυτός περιέχει, δε μας ανήκει. Είμαστε φιλοξενούμενοι σ’ αυτόν τον πλανήτη μαζί με εκατομμύρια άλλες μορφές ζωής, τις οποίες οφείλουμε να σεβόμαστε και να προστατεύουμε. Μπορεί ο άνθρωπος να είναι περισσότερο εξελιγμένος σε σχέση με τις υπόλοιπες μορφές ζωής στη φιλόξενη Γη, αλλά αυτό δεν του δίνει το δικαίωμα να υποτιμά τα έμβια όντα και το περιβάλλον γύρω του. Αντίθετα, τον καθιστά υπόχρεο να μεριμνά εις το διηνεκές για τη προστασία των ζώων και του περιβάλλοντος. Το χρήμα, πιθανώς, να είναι η κινητήρια δύναμη της ανθρώπινης μηχανής, αλλά οφείλουμε να δούμε ξεκάθαρα τη μεγάλη παγκόσμια εξαπάτηση της «οικονομικής μαφίας» κι ότι χωρίς φαγητό και νερό είναι άχρηστο το νόμισμα. Δεν μπορεί να μας χορτάσει, να μας ξεδιψάσει, να μας ξεβρομίσει. Άρα, η μάνα - Φύση είναι η πρώτη και η τελευταία που έχει το λόγο για τη ζωή του κάθε όντος. Η «Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό» είναι ένα έργο – φόρος τιμής στον αγωνιστή συγγραφέα Λούις Σεπούλβεδα που πέθανε πρόσφατα από κόβιντ και σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο. Ένα έργο τραγικά επίκαιρο μετά τις τεράστιες φωτιές στον Αμαζόνιο, αλλά και με τον τρόπο που η κυβέρνηση της Βραζιλίας μεταχειρίζεται τους αυτόχθονες του Αμαζονίου. Είναι όμως “ελπιδοφόρα επίκαιρο”, αφού η Χιλή βρίσκεται σε τροχιά ξεριζώματος του συντάγματος του δικτάτορα Πινοσέτ και μετάβασης σε μια πραγματική δημοκρατία. Με την Ελίζα Λονκόν, μια γυναίκα ιθαγενή Mapuche ως πρόεδρο, η νεοσυσταθείσα σε Σώμα Συντακτική Συνέλευση της Χιλής έδωσε σαφές στίγμα δικαίωσης των ιθαγενών πληθυσμών από το νέο Σύνταγμα της χώρας. Ο σκύλος-άνθρωπος, στο βιβλίο του Λούις Σεπούλβεδα, μας καλεί να ξανασκεφτούμε τα όρια ανάμεσα στον άνθρωπο και στο ζώο. Μας κτυπάει καμπάνα κίνδυνου για τη «βιασμένη» φύση. Όρια, που έχουν διερευνηθεί πολύ στη νεανική αλλά και ενήλικη λογοτεχνία. Και που, όπως φαίνεται, δε θα σταματήσουν ποτέ να εμπνέουν συγγραφείς και αναγνώστες.
Ο συγγραφέας Ο Λουίς Σεπούλβεδα γεννήθηκε το 1949 στη βόρεια Χιλή. Συμμετείχε σε φοιτητικές και συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις ενάντια στο στρατοκρατικό καθεστώς της χώρας του, κατηγορήθηκε για προδοσία και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 28 ετών. Μετά από δυόμισι χρόνια εγκλεισμού στη φυλακή, και με παρέμβαση της Διεθνούς Αμνηστίας, αποφυλακίστηκε, αλλά υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τον τόπο του. Έγραψε ποιήματα, θεατρικά έργα, διηγήματα, δημιούργησε θεατρικές ομάδες στο Περού, στο Εκουαδόρ και στην Κολομβία και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Έζησε έξι μήνες στον Αμαζόνιο με τους ινδιάνους Σουάρ και αποκόμισε εμπειρίες. οι οποίες του πρόσφεραν το υλικό για το πρώτο του μυθιστόρημα: «Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης» (opera, 1993). Στρατεύτηκε στο διεθνές τάγμα «Σιμόν Μπολίβαρ» και συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα της Νικαράγουας. Το 1980 εγκαταστάθηκε στην Ευρώπη (Γερμανία) και συνδέθηκε με την οικολογική οργάνωση Green peace. Ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο. Του απονεμήθηκαν τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά βραβεία. Έφυγε από την ζωή, στην Ισπανία τον Απρίλιο του 2020, χάνοντας τη μάχη με τον κορονοϊό, σε ηλικία 70 ετών. Αντικαπιταλιστής, αγωνιστής της ελευθερίας και οικολογικός ακτιβιστής, ο Σεπούλβεδα συνδέθηκε με τη δημοκρατική επανάσταση του Αλιέντε και σε όλη του τη ζωή παρέμεινε πνεύμα ανυπακοής. Ο Σεπούλβεδα συχνά αναφερόταν στην αγάπη του για τον Νίκο Καζαντζάκη και στο πρώτο του μυθιστόρημα, τον "Βίο και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά". Όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξή του, κατά τα χρόνια της εξορίας του στο Αμβούργο όπου έκανε και τρία από τα έξι παιδιά του, είχε δύο γάτες που τις αποκαλούσε Ζορμπά και Μπουμπουλίνα. "Πολλές φορές πριν κοιμηθούν τα παιδιά μου, μου ζητούσαν να τους διαβάσω την ιστορία του Ζορμπά. Αυτό το βιβλίο ήταν ο δικός μου τρόπος για να ευχαριστήσω το Αμβούργο για τα υπέροχα δέκα χρόνια που πέρασε εκεί και για την αλληλεγγύη που βίωσα", είχε δηλώσει ο Χιλιανός συγγραφέας.
Η Παράσταση Ο πολυτάλαντος και κάτοχος του βραβείου «Δημήτρης Χορν» Κώστας Γάκης, σκηνοθέτης, μουσικός, ηθοποιός, πολυσχιδής προσωπικότητα και αντικομφορμιστής, ακτιβιστής με όραμα, ακολούθησε τα χνάρια του Χιλιανού συγγραφέα και μετέτρεψε τη λογοτεχνία σε θέατρο διαμαρτυρίας , με τον ξεχωριστό και καταγγελτικό του τρόπο. Συνεπικουρούμενος δε από μια ομάδα δικής του έμπνευσης, συνομιλεί, μέσα από γεγονότα του βιβλίου «ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό», με το πνεύμα της εποχής δίνοντας σάρκα και ψυχή σε χαρακτήρες, ενώ δανείζεται τη φωνή ενός ξεχωριστού πρωταγωνιστή, του γερμανικού ποιμενικού που ακούει στο όνομα Πιστός, « Afmau», στη γλώσσα των «Μαπούτσε», μιας φυλής Ινδιάνων καταδιωκόμενης από όλες τις κυβερνήσεις της Χιλής. Ο Κώστας Γάκης, ιδιοφυής σκηνοθέτης, γνωρίζει ότι το δραματικό κείμενο ζωντανεύει όταν πια γίνεται παράσταση κι ανεβαίνει στη σκηνή. Τότε παίρνει τη σημασία του και κατανοείται πλήρως από το κοινό, όταν εκφωνείται, ερμηνεύεται στη σκηνή από τους ηθοποιούς με τον λόγο και την συνεπικουρία των σωμάτων και πάντα μέσα από την σκηνοθετική οπτική που επιλέγει ο εκάστοτε σκηνοθέτης. Αυτός επέλεξε μια συνθήκη έξω από το χωρόχρονο, επειδή η ανάγκη σωτηρίας του πλανήτη Γη είναι κοινός τόπος και ευθύνη πανανθρώπινη, επειδή η ασέλγεια πάνω του, η καταστροφή του είναι ανθρώπων έργα και δεν έχουν χρώμα, επειδή δεν υπάρχουν σύνορα στα συμφέροντα κι επειδή ο ουμανισμός γεννήθηκε από την ευαισθησία ολίγων, ακυρώνεται, όμως, από τους πολλούς. Μια παράσταση- κοινωνικό λειτούργημα- όπως αυτή, έχει στόχο την αφύπνιση κοιμισμένων συνειδήσεων. Και όντως! Το κοινό κυριολεκτικά ταυτίζεται με την αφήγηση του κυνηγημένου σκύλου, ο οποίος παλεύει να κρατήσει αναμμένη τη φωτιά της μνήμης και της ανθρωπιάς.
Ρεαλισμός και ποίηση, υποκριτική και κίνηση, μουσικές από ήχους της εξαιρετικής ομάδας (Γιάννης Βασιλώττος, Ελευθερία Μάζαρη , Ιωάννα Παπακωνσταντίνου), σ’ ένα σκηνικό λιτό αποτελούμενο από μια πλατφόρμα και περιμετρικά της τρία υπερυψωμένα επίπεδα, που λειτουργούν ως τόπος δράσης- διαμαρτυρίας- καταγγελίας κι ένα όμορφο τραγούδι στο φινάλε, αλλά κι η προσωποποίηση του σκύλου από έναν έξοχο Κώστα Γάκη, οδηγούν το κοινό στην πληγή που ζέει στον Αμαζόνιο ή οπουδήποτε αλλού δοκιμάζεται το οικοσύστημα, ενώ εθελοτυφλούν οι ισχυροί του κόσμους μας. Ταυτόχρονα, η δράση, τα φώτα (Παναγιώτης Πλασκασοβίτης) , ο εντυπωσιακός συγχρονισμός, τα σωματικά κρουστά, δημιουργούν διαδραστική ατμόσφαιρα, εφόσον θέλεις, σαν θεατής, να ενώσεις τη φωνή σου στη φράση " θα βγούμε αδερφέ μου νικητές". Το σπουδαίο είναι ότι η παράσταση δίνει την ελπίδα να πιστέψεις στο όραμα. |
