Σχετικά άρθρα
ΘΑΝΑΣΗΣ ΖΕΡΙΤΗΣ |
Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη | |||
Τρίτη, 08 Δεκέμβριος 2015 08:52 | |||
Θανάσης Ζερίτης
Ο ταλαντούχος ηθοποιός και σκηνοθέτης, γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι τελειόφοιτος στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας ενώ έχει αποφοιτήσει από την δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών και είναι μέλος της ομάδας 4frontal. Έχει σκηνοθετήσει την παράσταση «Η Αύξηση», συν-σκηνοθετήσει ενώ συμμετείχε και ως ηθοποιός, τις παραστάσεις «Υμπύ Τύραννος», «Σσς..κάποιος έρχεται», «Spring X-press» και συμμετάσχει ως ηθοποιός στις παραστάσεις «Βόυτσεκ» (σκην. Σ.Γιαννουλάδης, Κ.Γιαννοπούλου), «Ολα τα μανιτάρια τρώγονται [αν και ορισμένα μόνο μια φορά]», «Ο Μουνής» (σκην. Παντελής Δεντάκης) καθώς και στις εφηβικές παραστάσεις της ομάδας, «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας ...γιατί τα πάντα είναι πιθανά», «Φάουστ ...εγώ μέσα στον κόσμο που ζω» και «Αντιγόνη» (σκην.Τζωρτζίνα Κακουδάκη). Έχει επίσης συμμετάσχει στις παραστάσεις «Ο Θεός Βαριέται τώρα τελευταία» (σκην.Μαργαρίτα Γερογιάννη), «Ματωμένος Γάμος» στο Φεστιβάλ Αθηνών (σκην.Λένα Κιτσοπούλου) και ως ηθοποιός στην όπερα στην παράσταση «Catone in Utica» (σκην. J. Peters-Messer). Αυτήν την περίοδο σκηνοθετεί την παράσταση «Οικογένεια Μπες-Βγες» του Γ. Ξανθούλη στο Θέατρο 104 και συμμετέχει στην παράσταση «Μαμ» του Σάκη Σερέφα στο θέατρο Skrow (σκην.Γιαννάκη, Δενδρινός, Λάττα).
Πως επέλεξες το μυθιστόρημα; Τι σε τράβηξε σ’ αυτό; Το μυθιστόρημα μας το πρότεινε το Θέατρο 104 πριν από περίπου δύο χρόνια και το είχαμε στο νου μας ότι κάποια στιγμή θέλουμε να το κάνουμε. Νομίζω η θλίψη της προηγουμένης χρονιάς που έβλεπα παντού γύρω μου, με έκανε να το πάρω απόφαση και να το ξαναφέρω στο τραπέζι. Ίσως έπαιξε ρόλο και η δική μου ανάγκη για «ενηλικίωση» εδώ κοντά στα 30.
Τι συμβολίζει αυτή η διαρκής , αφύσικη ανάπτυξη στο μυαλό του μικρού κοριτσιού; Στο κείμενο βλέπουμε μια αφύσικη ενηλικίωση, μια πορεία πενήντα χρόνων σε ένα καλοκαίρι, ή σε ένα βράδυ. Η ηρωίδα δεν θα μπορούσε να είναι ένα φυσιολογικό παιδί, μεγαλώνει γιατί οι άλλοι γύρω της δεν μεγαλώνουν, μένουν κολλημένοι στα εφηβικά τους σύνδρομα, αρνούνται να φύγουν από αυτό το σάπιο σπίτι και να κάνουν την υπέρβαση, μένουν εκεί και πεθαίνουν. Η Σίσσυ όμως θέλει να αγαπηθεί, να γίνει φυσιολογική και να ξορκίσει το κακό που αρχίζει να την επηρεάζει ασυνείδητα ή συνειδητά.
Πως θα σχολίαζες τον σαρκασμό και το χιούμορ του συγγραφέα; Η Οικογένεια Μπες-Βγες βρίθει από σαρκαστικά σχόλια, ατέλειωτες παρομοιώσεις που δεν έχω ξανασυναντήσει με διάθεση να κόψει την ορμή, να σου υπενθυμίσει ότι αυτό που διαβάζεις είναι κατασκευασμένο, σχόλια που θέλουν να τονίσουν το παράλογο του κόσμου στον οποίο μεγαλώνει η Σίσσυ. Μέσα από το χιούμορ λέγονται τα πιο βαθιά πράγματα και αυτό νομίζω συμβαίνει κατά κόρον στο κείμενο του Ξανθούλη. Άλλωστε όπως λέει και ο λαός δεν υπάρχει κηδεία χωρίς γέλιο… κι εδώ υπάρχουν πολλές κηδείες.
Ποια είναι η συγγένεια της οικογένειας Μπες-Βγες με την κοινωνία μας σήμερα; Η Οικογένεια Πουστοδούλου δεν είναι μια τυπική ελληνική οικογένεια ωστόσο νομίζω ότι την διέπουν αρχές και αξίες που μας ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα. Η εξουσία του χρήματος, η ελληνική λαμογιά, η εξουσία της εκκλησίας είναι κάποια από αυτά που θίγονται στο κείμενο και οι συσχετισμοί με το σήμερα δυστυχώς γίνονται αυτόματα.
Μίλησέ μου για τον τρόπο που δημιουργήθηκε η παράσταση και την πηγή έμπνευσης των ευρημάτων που την διανθίζουν; Κάθε κείμενο θέλει νομίζω τον δικό του τρόπο να το προσεγγίσεις και ιδίως όταν έχεις να ασχοληθείς με ένα λογοτεχνικό κείμενο που πρέπει να μεταφερθεί στη σκηνή η δουλειά είναι διπλή αλλά ….ωραία. Η μεγάλη μας αγωνία ήταν να καταφέρουμε να μεταφερθεί το πνεύμα του συγγραφέα ,να βρούμε τους κώδικες να το φέρουμε στην σκηνή και γι’ αυτό δουλέψαμε πολύ. Η πηγή έμπνευσης είναι το ίδιο το κείμενο αλλά και οι εμπειρίες και τα βιώματα των ανθρώπων που δούλεψαν γι αυτήν την παράσταση. Από τα κορίτσια μέχρι εμένα και κάθε έναν συντελεστή ξεχωριστά. Καθώς και κάθε είδους θεατρική μας γνώση.
Πως συνεργάστηκες με τα κορίτσια; Με τα κορίτσια ήμασταν συμμαθητές στην σχολή και είμαστε μέλη της ίδιας ομάδας εδώ και τέσσερα χρόνια που έχουμε τελειώσει, της ομάδας 4frontal. Έχουμε μάθει να δουλεύουμε μαζί , γνωριζόμαστε από την καλή και από την ανάποδη κι αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό σ’ αυτήν την δουλειά. Γλιτώνεις χρόνο και κόπο σίγουρα. Πρόσφεραν όλες τους απλόχερα τις ιδέες τους, την καλή τους διάθεση και το καλύτερο τους εαυτό για να γίνει αυτή η παράσταση και αυτό είναι το πιο σημαντικό, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
Πως θα περιέγραφες την παιδική ηλικία και τι χαρακτηριστικό έχει; Είναι αδιαμφισβήτητα η πιο σημαντική περίοδος στην εξέλιξη ενός ανθρώπου, εκεί διαμορφωνόμαστε όπως λέει και η επιστήμη, και νομίζω ότι το πιο ωραίο χαρακτηριστικό αυτής της ηλικίας είναι η αθωότητα που δυστυχώς φεύγει νωρίς.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον; Αυτήν την περίοδο είμαι στην παράσταση Μαμ του Σάκη Σερέφα που ανέβηκε στις 18 Νοεμβρίου στο skrow σε σκηνοθεσία Αναστασίας Γιαννάκη, Γιάννη Δενδρινού και Κάτιας Λάττα και σε δημιουργικότατο brainstorming με την ομάδα μου, τους υπόλοιπους 4frontal.
|