Αμαλία Νίνου

Η Αμαλία, εύθραυστη και δυναμική ταυτόχρονα, με πλούσιες υποκριτικές δυνατότητες, ελκυστική σκηνική παρουσία και καλοδουλεμένα εκφραστικά μέσα, γεννήθηκε στην Αθήνα, αποφοίτησε από τη Δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών και παρακολούθησε το σεμινάριο Acting Shakespare-RADA. Έπαιξε στις παραστάσεις: «Γυάλινος Κόσμος» [σκην. Κατερίνα Ευαγγελάτου], «Μπόρκμαν» [σκην. Σταμάτης Φασουλής], «Ιδομενέας» [σκην. Κατερίνα Ευαγγελάτου], «Ένας Ήρωας με παντόφλες» [σκην. Γιάννης Μπέζος], «Βουρκόλακας» [σκην. Γιώργος Λύρας], «Αρχοντοχωριάτης» [σκην. Γιάννης Μπέζος]. Το καλοκαίρι του 2015 εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση «Ρήσος», σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου. Στην ομάδα της, την «4Frontal» συμμετείχε στις παραστάσεις «Σσς Κάποιος Έρχεται!» και «Οικογένεια Μπες-Βγες» στην οποία την απολαύσαμε κι εμείς. Στην τηλεόραση συμμετείχε στις σειρές: «Καλές Δουλειές» και «Δέκατη Εντολή».

Μίλησέ μου για την ηρωίδα που υποδύεσαι μαζί με τα άλλα κορίτσια στην «Οικογένεια Μπες-βγες»; Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητές της και τι είναι αυτό που την κάνει να παραμένει σε πολλά ένα παιδί;

Η Σίσσυ Πουστοδούλου είναι και αυτή ένα από τα παράξενα πλάσματα που συναντάς όταν ανοίγεις ένα βιβλίο. Ακατανόητη αρχικά, ενδιαφέρουσα στη συνέχεια, και μέχρι τη στιγμή που κλείνεις το βιβλίο σού έχει γίνει πια οικεία. Το να τη ζωντανέψουμε επί σκηνής ήταν και παραμένει ένα μεγάλο στοίχημα. Η κάθε μία από εμάς όμως ανακάλυψε στοιχεία που τη δένουν με αυτόν το χαρακτήρα και πάνω σε αυτά δουλέψαμε. Κι αυτό έγινε σταδιακά. Έτσι και αλλιώς πάνω στη σκηνή πάντα εσύ είσαι. Το σώμα σου, η φωνή σου, οι σκέψεις σου. Δανείζεσαι τις λέξεις κάποιου άλλου και με αυτές φτιάχνεις το ταξίδι. Η Σίσσυ είναι ένα πεντάχρονο παιδί που σκέφτεται όμως ως πενηντάρα γυναίκα. Αυτό νομίζω είναι κάτι που όλοι μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επιζητούμε. Είτε ως παιδιά που αγωνιούμε να μεγαλώσουμε είτε πια ως «μεγάλοι» που ζηλεύουμε κάθε τι το παιδικό. Μόνο που η δική μας ηρωίδα δεν μεγαλώνει στην αθωότητα...

Μίλησέ μου για τον άλλο ρόλο που υποδύεσαι;

Η Φράου Κίνσκυ είναι η γερμανίδα γκουβερνάντα. Μέσα από τα μάτια της Σίσσυς παρουσιάζεται ως ένα «καθαρόαιμο τέρας». Παρ’ όλη όμως τη σκληρότητα της υπάρχουν και ψήγματα μιας ιδιόμορφης αγάπης…

Με ποιο τρόπο χειρίζεσαι το χιούμορ και τον σαρκασμό του συγγραφέα;

Ο Ξανθούλης έχει μια πολύ ιδιαίτερη πένα. Εμείς απλώς οφείλουμε να την ακολουθήσουμε. Σε μαγεύει ο λαβύρινθος της σκέψης του. Αλλά δεν σε αφήνει να χαθείς. Σε οδηγεί μέσα από το μαύρο χιούμορ του και τα καυστικά του σχόλια-πολιτικά, κοινωνικά, προσωπικά- σε έναν κόσμο που βαθιά μέσα σου τον ξέρεις πολύ καλά. Κι ας μοιάζει άγνωστος αρχικά.

Μίλησέ μου για την ομάδα σας και τον τρόπο που λειτουργεί;

Η 4Frontal δημιουργήθηκε και εξακολουθεί να λειτουργεί με βασικό της συστατικό την αγάπη του ενός για τον άλλον. Και μπορεί να ακούγεται κλισέ αλλά έτσι είναι. Γνωριζόμαστε όλοι από την πρώτη μέρα της σχολής και αν μας έβλεπε κάποιος τότε θα έλεγε πως είναι σχεδόν αναπόφευκτο το ότι και στο μέλλον θα δουλεύουμε μαζί. Είμαστε τυχεροί γιατί τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι και κυρίως σε αυτόν το χώρο που η βαθιά του πληγή είναι ο ανταγωνισμός και η κακώς νοούμενη ζήλεια.

Πως συνεργάστηκες με τον σκηνοθέτη και τα άλλα κορίτσια;

Ο Θανάσης είναι από τους πιο δικούς μου ανθρώπους. Όπως και τα κορίτσια. Και μπορεί να δυσκολευόμαστε να αποφασίσουμε για το ποια ταινία θα δούμε όταν βρισκόμαστε ξάπλα σε έναν καναπέ αλλά στα πλαίσια της πρόβας τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Με διαφωνίες φυσικά αλλά με χιούμορ. Εμείς προτείναμε, ο Θανάσης μας οδηγούσε και αποφάσιζε. Απλά. Το να μπορείς να εμπιστευτείς αυτόν που παίρνει την τελική απόφαση είναι μεγάλη ελευθερία. Και εμείς ευτυχώς το είχαμε αυτό το προνόμιο.

Πως ανταποκρίνεται το κοινό στην παράσταση;

Έχουμε την αίσθηση ότι η παράσταση αρέσει. Ξέρετε ήταν πολλοί εκείνοι που έχοντας διαβάσει το βιβλίο ήρθαν στην παράσταση με μία χ προσδοκία. Αυτό ήταν μεγάλη ευθύνη για μας. Αλλά η ανακούφιση έρχεται σε κάθε παράστασηαπό την πρώτη στιγμή που αντικρίζουμε το βλέμμα τους. Η παράσταση αυτή είναι ένα πραγματικό παιχνίδι ανάμεσα σ’ εμάς που βρισκόμαστε επί σκηνής και σ’ εκείνους που παρακολουθούν. Θα γελάσουν; Θα τρομάξουν; Θα συγκινηθούν; Οι αντιδράσεις είναι καθοριστικές και μέχρι τώρα ευτυχώς είναι πολύ ζωντανές!

Πως βλέπεις το μέλλον, το θεατρικό, στη χώρα μας σε σκοτεινούς καιρούς;

Η ιστορία δείχνει πως οι «σκοτεινοί καιροί» αποτέλεσαν πάντα -μέσα από δυσκολίες βέβαια- πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Το βλέπουμε και τώρα που οι άνθρωποι παρ' όλες τις οικονομικές δυσκολίες και την αβεβαιότητα ή καλύτερα εξ αιτίας αυτών, στρέφονται με μεγαλύτερη χαρά και προσδοκία στο θέατρο, το διάβασμα, το σινεμά και στην τέχνη γενικότερα. Όσο για τους καλλιτέχνες αυτοί καλώς ή κακώς πάντα βιώνουν τη δυσκολία και πάντα μάχονται για να καλυτερεύσουν τα πράγματα στον τομέα τους. Το στοίχημα είναι να μπορέσεις να μετατρέψεις τα εμπόδια σε δεξαμενές σκέψης και να πας ένα βήμα μπροστά.

Ποια είναι η γνώμη σου για την Ελλάδα του σήμερα και τι συγγένειες βλέπεις με την οικογένεια Μπες-Βγες;

Χμμμ.. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω αισιόδοξη και στιγμές που βουλιάζω στην απελπισία! Τις προάλλες στεκόμουν δίπλα στο σιντριβάνι στην Ερμού και απέναντί μου καθόταν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Κάποια στιγμή η κυρία έριξε με δεξιοτεχνία θα έλεγε κανείς το σκουπίδι της μέσα στο σιντριβάνι... Η ηλικιωμένη κυρία. Πάγωσα. Σε παλιότερες εποχές οι μεγάλοι άνθρωποι ήταν οι σοφοί. Αυτοί που διέθεταν την εμπειρία. Τώρα πολλοί από αυτούς λειτουργούν σαν να τους οφείλουμε το ακαταλόγιστο. Γιατί; Από την άλλη βλέπω ανθρώπους που για πρώτη φορά στη ζωή τους αναγκάζονται να μπουν σε μια διαδικασία ενδοσκόπησης και ανταποκρίνονται με ενδιαφέρον. Αυτό με κάνει να αισιοδοξώ. Ίσως κάποτε καταλάβουμε ότι όλοι έχουμε ευθύνη. Την ευθύνη του να αποφασίζουμε, την ευθύνη του να φερόμαστε με αξιοπρέπεια, την ευθύνη του να γνωρίζουμε την ιστορία μας, την ευθύνη του να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και την ευθύνη μας απέναντι στην αδικία. Αν όχι, κακό του κεφαλιού μας.

Η οικογένεια Μπες- Βγες είναι μία οικογένεια που λόγω της οικονομικής της επιφάνειας είναι σε θέση να ελέγχει την οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας. Αυτό είναι κάτι που απλώς αναφέρεται στο έργο. Αλλά όταν διαπιστώνεις την χυδαιότητα των ανθρώπων αυτών, τον αρρωστημένο τρόπο που ζουν και τα συνδέσεις, έχεις ένα πολύ ηχηρό σχόλιο για την κοινωνία του τότε και δυστυχώς την κοινωνία του τώρα.

Φέτος εκτός από την «Οικογένεια Μπες-βγες» τι άλλο κάνεις;

Παίζω στην παράσταση «ο Αρχοντοχωριάτης» που σκηνοθετεί ο Γιάννης Μπέζος. Νιώθω πολύ τυχερή γιατί η φετινή χρονιά μου είναι γεμάτη υπέροχους ανθρώπους που κάνουν την καθημερινότητά μου σχεδόν σαν παραμύθι. Κάθε φορά που πηγαίνω στο θέατρο είμαι χαρούμενη που θα συναντήσω αυτούς τους ανθρώπους.

Πρόβα ή παράσταση;

Αχ! Είναι τόσο ωραίο να μη θέλεις να τελειώσουν οι πρόβες. Εμένα μου έχει συμβεί αρκετές φορές… Αλλά πάλι η στιγμή που το έργο θα συναντήσει το κοινό είναι η μαγική εκείνη στιγμή για την οποία έχεις δουλέψει τόσο καιρό. Η μαγεία είναι να λυπάσαι όταν τελειώνουν οι πρόβες και να χαίρεσαι τόσο πολύ όταν η παράσταση ανεβαίνει. Οξύμωρο αλλά συμβαίνει!

Ομάδες ή παραγωγοί και μεγάλα σχήματα;

Και τα δύο! Σημασία για μένα έχει να δουλεύεις με ανθρώπους που έχουν να πουν κάτι, να συναντάς τα όνειρά τους και να γίνεσαι μέρος ενός οράματος. Και αυτό το φέρεις και στην επόμενη δουλειά. Υπήρξε η περίοδος που το θέατρο ή ακόμη και οι ηθοποιοί διακρίνονταν σε «εμπορικούς» και «ποιοτικούς»... Για μένα αυτό είναι υποκριτικό. Πόσο μάλλον σε μία εποχή τόσο δύσκολη οικονομικά. Νομίζω πως όταν αφαιρεθούν πλήρως αυτές οι ταμπέλες το θέατρο θα μπορέσει να ανασάνει. Καλύτερα να βλέπεις τον άνθρωπο παρά την ταμπέλα που κάποιοι άλλοι του φόρεσαν. Γιατί και σε σένα σύντομα θα τη φορέσουν. Και μετά;

Το θέατρο είναι χόμπι ή επάγγελμα;

Επάγγελμα. Το πρόβλημα είναι ότι σε αυτήν τη χώρα οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν μια δουλειά που δεν τους αρέσει. Και επειδή θέατρο δεν κάνεις επειδή σε ανάγκασαν αλλά το κάνεις από αγάπη πολλές φορές παρεξηγείται. Και πάνω σε αυτό πατούν πολλοί για να πουν “δεν πειράζει και να μην σε πληρώσω” ή “δεν πειράζει και να μην πληρώνομαι”. Απαιτεί όμως πολλές εργατοώρες, πολλές θυσίες και το άγχος μόλις πριν βγεις στη σκηνή είναι τόσο ακριβό που κανένας παραγωγός δεν θα μπορούσε να το πληρώσει.