Γεράσιμος Σκαφίδας

Ο ταλαντούχος και πολυπράγμων ηθοποιός, αποφοίτησε από το Κολέγιο Αθηνών όπου συμμετείχε στον θεατρικό όμιλο σε σκηνοθεσίες Γ. Ρεμούνδου και Ν. Ξύδα. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης της Νομικής. Είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης-Κάρολος Κουν. Έχει παίξει στις παραστάσεις Σήμα Κινδύνου (σκηνοθ. Αγγ. Αντωνόπουλου), Πλούτος (σκηνοθ. Δ. Χρονόπουλου), Ο Έλεγχος του Διεθνούς Ταμείου (σκηνοθ. Κ. Καπελώνη και Δ. Δεγαΐτη), Ο αφέντης Πούντιλα και ο δούλος του ο Μάττι (σκηνοθ. Κ. Καζάκου), Ο Κουλοχέρης του Σποκέιν (σκηνοθ. Ν. Χανιωτάκη), Γράμμα στη μητέρα (σκηνοθ. Σ. Κακαρελίδου), Μήδεια (σκηνοθ. Σπ. Α. Ευαγγελάτου), Ο Έμπορος της Βενετίας (σκηνοθ. Σπ. Α. Ευαγγελάτου), Λυσιστράτη (σκηνοθ. Cezaris Graužinis) και στις παιδικές-εφηβικές παραστάσεις Αλαντίν, Πινόκιο (σκηνοθ. Δ. Δεγαΐτη), Ο Μάγος του Οζ (σκηνοθ. Ν. Νικολάου) και Όλιβερ Τουίστ,Το κουτί. Chatroom και Κόκκαλα (σκηνοθ. Κ. Καπελώνη). Φέτος τον βλέπουμε σε τρεις παραστάσεις, στην ολόφρεσκη και πρωτότυπη κωμωδία «Και μετά και μετά» σε κείμενο της Φωτεινής Αθερίδου και σκηνοθεσία Μίνου Θεοχάρη, στον «Κουλοχέρη του Σποκέιν» του McDonagh σε σκηνοθεσία Νίκου Χανιωτάκη και στην παιδική παράσταση ο «Μάγος του Οζ» σε διασκευή και σκηνοθεσία Νανάς Νικολάου.

Μίλησε μου για το «Και μετά και μετά»; Που βρίσκονται οι ήρωες και τι τους συμβαίνει;

Το «Και Μετά Και Μετά» είναι μια κωμωδία στην οποία βλέπουμε πέντε νέους ανθρώπους εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους να είναι κλεισμένοι κάπου και να ψάχνουν τρόπο να βγουν. Μια φωνή παρεμβαίνει και τους αναστατώνει όσο αυτοί προσπαθούν να φτάσουν προς τη λύση. Οι ανατροπές και οι παρεξηγήσεις κάνουν το έργο της Φωτεινής Αθερίδου, σε συνδυασμό με τη σκηνοθεσία του Μίνου Θεοχάρη, να προσφέρει άφθονο γέλιο στο κοινό και να το παρασύρει να νιώσει κομμάτι τόσο της κατάστασης όσο και των ηρώων.

Μίλησε μου για το ρόλο σου σ’ αυτή την παράσταση.

Εγώ ενσαρκώνω έναν οργανωτικό τύπο που προσπαθεί να επαναφέρει τους άλλους στον πραγματικό στόχο που είναι ότι πρέπει να βρούνε τρόπο να βγουν. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω γιατί οι ρόλοι ξεδιπλώνονται κατά τη διάρκεια του έργου και το κοινό ανακαλύπτει σιγά σιγά διάφορες πτυχές τους.

Μίλησέ μου για τον Κουλοχέρη του Σποκέιν;

Ο Κουλοχέρης του Σποκέιν είναι ένα ταξίδι που κρατάει από το 2011. Νιώθω πολύ τυχερός και δεμένος με την παράσταση αυτή. Μαζί με το Νίκο Χανιωτάκη πήραμε ένα μεγάλο ρίσκο τότε και κάναμε μια παράσταση εντελώς μόνοι μας. Συνεργάστηκα όλα αυτά τα χρόνια με πολύ ενδιαφέροντες και σπουδαίους ανθρώπους που ο καθένας έβαζε μια διαφορετική πινελιά στο όλο εγχείρημα. Όλο αυτό το κομμάτι κλείνει σιγά σιγά φέτος και μου αφήνει υπέροχες αναμνήσεις και εμπειρίες.

Κάνε μου μια περιγραφή του ρόλου σου

Ο ρόλος που παίζω στον Κουλοχέρη (Μέρβιν) είναι ένας παράξενος ρεσεψιονίστας που θέλει να κάνει κάτι γενναίο. Είναι καταλύτης για την εξέλιξη του έργου και μέσα από την ευαισθησία του και την αφέλεια του καταφέρνει να οδηγήσει τον κάθε άλλο ήρωα στη λύση που ζητούσε. Ήταν πολύ μεγάλη χαρά και ευκαιρία για μένα αυτός ο ρόλος καθώς με βοήθησε να καταλάβω πολλά για τον τρόπο που προσεγγίζει κανείς ένα ρόλο και για τα εκφραστικά μέσα που κάθε φορά χρησιμοποιεί.

Ποια είναι η γνώμη σου για τον McDonagh;

Ο McDonagh είναι για μένα ένας σπουδαίος συγγραφέας που μέσα από τη μαύρη κωμωδία περνά πολλά μηνύματα για τη διαφορετικότητα κάθε είδους. Παρότι τα έργα του φαίνονται σε πολλούς ωμά και παράξενα, στο βάθος είναι πολύ ευαίσθητα. Σε όλους τους ήρωες του -αν και είναι ακραίοι- μπορεί κανείς να βρει πολλά στοιχεία του εαυτού του. Νομίζω ότι τόσο οι κινηματογραφικές του δουλειές όσο και τα θεατρικά του κείμενα αποτελούν πολύ ενδιαφέρον πεδίο μελέτης και ενασχόλησης για κάποιον ηθοποιό σήμερα.

Μίλησέ μου για τον Μάγο του Οζ

Ο Μάγος του Οζ είναι μια φαντασμαγορική παιδική παράσταση. Ο τρόπος που η Νανά Νικολάου έχει διασκευάσει το έργο δίνει ατόφια τα μηνύματα που το ίδιο το έργο κρύβει. Η μουσική μπλέκεται με την πρόζα και για 1:35 λεπτά ταξιδεύει τα παιδιά και τους μεγάλους σε έναν παραμυθένιο κόσμο.

Ποιο ρόλο παίζεις σ’ αυτή την παράσταση και πως είναι;

Σε αυτή την παράσταση κάνω τον Μάγο του Οζ, έναν από τους τρείς Λιχουδένιους και τον Θείο Ερρίκο. Είναι πολύ όμορφη αυτή η εναλλαγή των ρόλων γιατί ο καθένας πρέπει να έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Αυτό σε βάζει σε μια διαδικασία παιχνιδιού και μεταμόρφωσης που έχει πολύ ενδιαφέρον. Είναι πολύ ωραία η συνεργασία με όλα τα παιδιά του θιάσου και νομίζω πως όλοι το διασκεδάζουμε πάρα πολύ. Είναι πολύ ωραίο κάθε πρωί να ακούς παιδικές φωνές και να βλέπεις τις αυθόρμητες αντιδράσεις των παιδιών.

Ποιες διαφορές διακρίνεις ανάμεσα στο παιδικό και στο ενήλικο κοινό;

Τα παιδιά είναι πολύ σκληροί κριτές. Δεν ωραιοποιούν. Λένε αυθόρμητα αυτό που σκέφτονται.

Τι δυσκολίες έχει το παιδικό θέατρο και με τι προδιαγραφές θα πρέπει να ανεβάζεται κατά την γνώμη σου;

Η βασική δυσκολία του παιδικού θεάτρου είναι αυτή που μόλις προανέφερα. Δεν είμαι ο κατάλληλος να μιλήσω για τις προδιαγραφές με τις οποίες πρέπει να ανεβαίνει μια παιδική παράσταση. Από τη μικρή μου εμπειρία τόσο στο Θέατρο Τέχνης όσο και φέτος στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού τολμώ να πω ότι τα παιδιά δεν χρειάζονται μασημένη τροφή. Καταλαβαίνουν απόλυτα αυτό που συμβαίνει και βγάζουν και πολύ περισσότερα συμπεράσματα από όσα μπορεί κανείς να φανταστεί.

Πιστεύεις στο ταλέντο ή στη σκληρή δουλειά;

Πιστεύω ότι το ταλέντο και η σκληρή δουλειά είναι στοιχεία συμπληρωματικά. Το ένα χρειάζεται το άλλο, όταν επιδιώκεις ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Ο ναρκισσισμός είναι που καταστρέφει και τα δύο και πολλές φορές είναι πολύ κρίμα.

Τι σου προσέφερε η σχολή σου και με τι προσόντα σε εφοδίασε;

Η σχολή του Θεάτρου Τέχνης με βοήθησε να καταλάβω ότι ο ηθοποιός δεν είναι μόνο το «ανεβαίνω σε μια σκηνή και παίζω». Είναι κάτι πιο συνολικό. Πρέπει κανείς να περάσει από όλα τα πόστα της δουλειάς για να είναι ολοκληρωμένος. Να ξέρει να φτιάχνει το χώρο του (σκηνή). Να φροντίζει τα πράγματα που θα χρησιμοποιήσει στη σκηνή. Να σέβεται τους κανόνες του θεάτρου.

Σε κάθε μαθησιακή διαδικασία πρέπει κάποιος να πηγαίνει ανοιχτός να ακούσει και να μάθει. Για αυτό πηγαίνουμε στις σχολές. Μετά ο καθένας έχει το δικαίωμα να κρατήσει όσα θέλει και να απορρίψει όσα δεν του ταιριάζουν. Εγώ πιστεύω πως από τον κάθε καθηγητή στη σχολή μαθαίνεις και κάτι. To θέμα είναι πόσο ανοιχτός είσαι να δεχτείς την πληροφορία που σου δίνουν και βέβαια πώς την αξιοποιείς. Όλοι έχουν έναν κοινό στόχο. Να μας μάθουν «να λειτουργούμε και να συνδεόμαστε» όπως έλεγε και ο Κουν.

Τι πιστεύεις για την θεατρική παιδεία στη χώρα μας;

Η θεατρική παιδεία στη χώρα μας δυστυχώς είναι όπως και όλη η υπόλοιπη παιδεία. Δεν υπάρχουν στο σχολείο τα ερεθίσματα για να καταλάβουν τα παιδιά την αξία του πολιτισμού και φυσικά του θεάτρου. Όλα είναι στον αυτόματο και ο χρόνος των παιδιών ελάχιστος με τα αντιεκπαιδευτικά συστήματα που έχουμε τόσο στη πρωτοβάθμια όσο και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Γενικότερα όμως ούτε τα ΜΜΕ, εκτός ελαχίστων εκπομπών, προάγουν οτιδήποτε έχει να κάνει με τον πολιτισμό. Στο βωμό της εμπορευματοποίησης των πάντων, μόνο ότι πουλάει προβάλλεται πια. Επιβάλλονται πρότυπα και αντιλήψεις. Αυτό όμως δεν έχει καμιά σχέση με τον πολιτισμό και με όσους προσπαθούν να τον υπηρετήσουν.

Κρίση: Τα θετικά και τα αρνητικά της όσον αφορά το θέατρο.

Η κρίση δυσκόλεψε ακόμα πιο πολύ την ήδη δύσκολη ζωή της πλειοψηφίας των ηθοποιών. Όμως η κρίση αρχίζει ,ειδικά στους νέους, να αναπτύσσει μια ανάγκη συλλογικότητας. Η συλλογικότητα μπορεί να φέρει στην επιφάνεια καινούργιες ιδέες και έτσι να ξεκινήσει μια καινούργια εποχή για το θέατρο. Έτσι μαθαίνεις να λειτουργείς μέσα σε μια ομάδα, να είσαι λιγότερο εγωιστής, να μην είσαι ανταγωνιστικός αλλά χρήσιμος για το σύνολο. Αυτή ίσως είναι μια καλή αρχή. Το ελπίζω και το εύχομαι!!!