Ομάδα «Horses in my Dreams»

Τα απέχοντα μυριάδες μυριάδων έτη φωτός… άστρα

Σοφία Κορώνη και Κατερίνα Κλειτσιώτη

«Αφήγηση περί ενός κοριτσιού που λεγόταν Άννα. Μια μέρα περνώντας από την οδό Αντωνίου Νίνη κατάλαβε ότι αγαπούσε απερίγραπτα πολύ έναν υπάλληλο στο Δημόσιο που λεγόταν Αντώνης. Έδεσε λοιπόν τα χέρια της κατά τον τρόπο που σμίγουν τις παλάμες οι επιχειρούντες πορεία πάνω σε αναμμένη φωτιά, θέλοντας να χτίσει γέφυρα που θα την αντάμωνε με τον ανυποψίαστο άντρα που βρισκόταν μακριά.»

(Ν. Γ. Πεντζίκης, Αρχείον · Βιβλίον έρωτος..., Αθήνα, 1974)

Η Σοφία Κορώνη και η Κατερίνα Κλειτσιώτη τα μέλη της ομάδας με το νοσταλγικό και πρωτότυπο όνομα «Horses Ιn My Dreams» χτίζουν μια παράσταση-ποίημα όπου οι αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων συγκρίνονται με «εκείνες που χωρίζουν τα απέχοντα μυριάδες μυριάδων έτη φωτός άστρα» και μιλούν στο Επί Σκηνής για τη δουλειά τους, την ομάδα και πολλά άλλα…

Μιλήστε μου για την ομάδα σας και την ως τώρα πορεία της

Η ομάδα μας ξεκίνησε με πολύ ενθουσιασμό και με πλήρη άγνοια κινδύνου το Σεπτέμβρη του 2013. Δανειστήκαμε το όνομα μας απο το ομώνυμο τραγούδι της PJ Harvey «horses in my dreams», θέλοντας να παίξουμε με το αμφίσημο στα ελληνικά της λέξης άλογο- ά-λογο και της καταλυτικής ορμής που το διέπει. Ξεκινήσαμε λοιπόν για το δικό μας ταξιδάκι αφουγκραζόμενοι την εποχή και την ανάγκη που γεννά να πεις κάτι, απλό, σύνθετο, πρωτότυπο, χιλιοειπωμένο, πάντως "κάτι" για όλα όσα συμβαίνουν έως ότου πάψουν να συμβαίνουν… Η πρώτη μας προσπάθεια ήταν το «Σήμερα ή Αύριο ή Χθές» ένα project για την μνήμη που παρουσιάστηκε στα πλαίσια του In Progress Festival στο Κινητήρας Studio. Στην πορεία αποφασίσαμε να εξελίξουμε τη δουλειά μας που ως τότε βασιζότανε σε ετερόκλητα κείμενα διαφόρων συγγραφέων και είχαν να κάνουν καθαρά με την μνήμη. Κατά τη διάρκεια των προβών και μελετώντας ολοένα και περισσότερα κείμενα προέκυψε η ανάγκη για τον επαναπροσδιορισμό του θέματός μας καταλήγοντας τελικά σε μία παράσταση που πραγματεύεται «τις μεταξύ των ανθρώπων αποστάσεις προς εκείνες που χωρίζουν τα απέχοντα μυριάδες μυριάδων έτη φωτός άστρα». Η παράσταση «Τα απέχοντα μυριάδες μυριάδων έτη φωτός άστρα» λοιπόν είναι η πρώτη μας ολοκληρωμένη δουλειά.

Μιλήστε μου για τους συγγραφείς που επιλέξατε κείμενά σας για την δραματουργία σας

Το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης στηρίζεται πάνω σε κείμενα απο το «Αρχείον» του Γ. Ν. Πεντζίκη. Αξίζει να αναφέρουμε εδώ ότι το έργο «Αρχείον» άρχισε να γράφεται το 1943 και τελείωσε έπειτα από 30 χρόνια και 8 μήνες! Πρόκειται για την έρευνα και την ταξινόμηση που κάνει ο συγγραφέας στο περιεχόμενο των συρταριών μιας ντουλάπας. Εκεί μέσα στο πραγματικά χαώδες αλλά και εκπληκτικά γοητευτικό υλικό του Αρχείου βρήκαμε την πρώτη μας ιστορία, την ανορθόδοξη κατά κάποιον τρόπο ιστορία αγάπης του Αντώνη και της Άννας. Η ποιητικότητα, ο λυρισμός και κυρίως η μαγεία του συνειρμικού τρόπου γραφής του Πεντζίκη υπήρξαν καταλυτικά για τη δουλειά μας. Συνεχίσαμε μελετώντας ο,τιδήποτε έπεφτε στα χέρια μας και είχε να κάνει με τις αποστάσεις (κείμενα, ταινίες, φωτογραφικό υλικό) καταλήξαμε στη συλλογή υλικού απο συγγραφείς που πάντα μας συγκινούσαν, όπως η Σίλβια Πλάθ, ο Φαμπρίς Μελκιό, η Κατρίν Ανν. Απο τα θραύσματα των διαφόρων έργων των συγκεκριμένων συγγραφέων και κυρίως απο την ταινία της Ιζαμπέλ Κοιξέ «Η μυστική ζωή των λέξεων» προέκυψε και η δεύτερη ιστορία μας, της Χάννας και της Έλενας δύο κοριτσιών που είναι παιδικές φίλες από την ίδια επαρχία και αργότερα θα βρεθούν μαζί ως συμφοιτήτριες στη νοσηλευτική σχολή και που θα έρθει να τις χωρίσει ένας απρόσμενος πόλεμος. Για τις ανάγκες της δραματουργίας συχνά χρειάστηκε να γράψουμε και δικά μας κείμενα λιγότερο ή περισσότερο προσωπικά.

Ποιος είναι ο κοινός άξονας που ενώνει αυτά τα κείμενα και πως διαρθρώθηκε το τελικό κείμενο

Μελετώντας όπως προαναφέραμε το «Αρχείον» του Πεντζίκη, πέσαμε πάνω στο απόσπασμα : «κείμενα όπου συγκρίνονται οι μεταξύ των ανθρώπων αποστάσεις προς εκείνες που χωρίζουν τα απέχοντα μυριάδες μυριάδων έτη φωτός άστρα». Από κει και πέρα όλη μας η προσπάθεια επικεντρώθηκε στην κατανόηση και ανάδειξη αυτής της τόσο περίπλοκης για μας φράσης. Όλες οι ιστορίες της παράστασης έχουν επομένως να κάνουν με τις αποστάσεις που χωρίζουν τους ανθρώπους από το διπλανό τους, από τον εαυτό τους και τελικά απ’ το απέραντο σύμπαν. Οι αποστάσεις αυτές είναι είτε πραγματικές, είτε φανταστικές. Επιπλέον κοινός τόπος όλων των μοναχικών μας ηρώων είναι να ζήσουν, να ξαναζήσουν, να καταλάβουν, να διαλυθούν και κυρίως να σπάσουν τα όρια του γήινου σύμπαντος και να εκτοξευτούν στα αστέρια…

Γιατί επιλέξατε αυτή την δραματουργία

Η δραματουργία που επιλέξαμε είναι κυρίως συνειρμική. Η παράσταση δεν ακολουθεί μια συγκεκριμένη γραμμική δομή και στηρίζεται κυρίως στην αφήγηση και στη δημιουργία ονειρικών εικόνων. Είναι ένας τρόπος δουλειάς, που απευθύνεται περισσότερο στο συναίσθημα του θεατή και την συγκινησιακή εμπλοκή του με όσα συμβαίνουν επί σκηνής. Αυτός ο τρόπος δουλειάς, θεωρήσαμε ότι λειτουργεί πιο άμεσα καθώς καθιστά το κοινό αναπόσπαστο, ολοζώντανο κομμάτι της παράστασης. Θέλαμε για αρχή να ξεφύγουμε από τις παραδοσιακές δομές ενός θεατρικού έργου και να δοκιμάσουμε έναν πιο διαισθαντικό τρόπο επικοινωνίας με το κοινό.

Τι ενώνει τις ανθρώπινες ψυχές και τι τις χωρίζει

Αυτό το ερώτημα δεν καταφέραμε δυστυχώς να το απαντήσουμε με σαφήνεια ούτε και μετά την ολοκλήρωση της δουλειάς μας. Εκείνο που ίσως καλύτερα καταλάβαμε στην ενασχόλησή μας με τις αποστάσεις, είναι ότι μας ενώνει μια απέραντη εγγενής ανάγκη να διευρύνουμε τα όρια της μοναχικής μας ύπαρξης και να ενωθούμε με ό,τι υπάρχει γύρω μας, αποτελώντας μέρος ενός όλου. Και μας χωρίζει ίσως από την άλλη μεριά ο απέραντος φόβος μας να σπάσουμε τα όρια, αυτού που ονομάζουμε «εαυτός» μας και να αφεθούμε στην τρομακτική (;) ελευθερία που φέρνει το χάσιμο της ατομικότητας.

Με ποιο τρόπο διαχειρίζεται ο άνθρωπος την μοναξιά και το φόβο του θανάτου;

Μέχρι τώρα η ιστορία μας δείχνει ότι ο άνθρωπος προσπαθεί απαρχής της ύπαρξης του να καταπολεμήσει το φόβο της μοναξιάς και του θανάτου δημιουργώντας το «αντίδοτο», που ονομάζουμε θρησκεία. Σε μια εποχή ωστόσο, σαν τη σημερινή, που οι δυτικοί θεοί σιγά σιγά καταρρέουν, είναι δύσκολο να προσδιορίσεις έναν καινούριο τρόπο αντιμετώπισης. Φαίνεται ίσως περισσότερο μια ροπή αντικατάστασης όλων των προηγουμένων από τη λέξη «χρήμα». Παρόλα αυτά για αρκετούς απο εμάς η πιο ενδιαφέρουσα αντιμετώπιση είναι μακριά από τις συγκεκριμένες εφευρέσεις, και το εξηγεί πολύ καλύτερα ο Επίκουρος:

«Γεννηθήκαμε μια φορά και δεν γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη .. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία γι' αργότερα. Κι η ζωή κυλά μ' αναβολές και χάνεται κι ο καθένας μας πεθαίνει μες στις έγνοιες»

Ποια είναι η γνώμη σας για την κατάσταση στη χώρα μας σήμερα;

Θα μπορούσαμε εδώ να χρησιμοποιήσουμε ένα απόσπασμα από το «Αρχείον» του Γ. Ν. Πεντζίκη, που μοιάζει να γράφτηκε μόλις χθες: «Πρωτοχρονιάτικο διήγημα. Δίνει μια ζωηρή εικόνα του γενικού σβησίματος των αξιών πίσω από τις βαριές πόρτες των περασμένων που σφραγίζει ο ερχομός του νέου έτους. Περιγράφεται πολύ μεγάλο πλήθος ανθρώπων στους οποίους έχει σβήσει το χαμόγελο. Δεν περιμένουν πια μήτε μπορούν να ελπίζουν, το παραμικρό».

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Προσπαθώντας να δημιουργήσουμε την δική μας προσωπική γραφή, ως μια ομάδα που τώρα διαμορφώνει τη δική της γλώσσα, θα συνεχίσουμε τη δουλειά μας πάνω σε ετερόκλητα κείμενα, εικόνες, μελωδίες, αλλά αυτή τη φορά με αφετηρία το έργο του Άντων Τσέχωφ «Οι τρείς αδερφές». Στόχος μας είναι να παρουσιάσουμε τη νέα μας δουλειά τέλη Απρίλη και πάλι στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων. Ήδη είμαστε σε μια διαδικασία επιλογής κειμένων, αλλά δεν έχουμε ακόμα προσδιορίσει απόλυτα το θέμα που θα πραγματευτούμε.

Σας δίνει το θέατρο την δυνατότητα να βιοπορίζεστε ή απλά κάνετε θέατρο από καλλιτεχνική ανάγκη

Σίγουρα η σημερινή κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα δε σου αφήνει τη δυνατότητα να εξασκείς το επάγγελμα που αγαπάς και να πληρώνεσαι αντίστοιχα γι’ αυτό. Αλλά σίγουρα, το ίδιο ισχύει πια και για χιλιάδες άλλα επαγγέλματα. Το χειρότερο είναι ότι η καλλιτεχνική ανάγκη τόσο ενός τσαγκάρη όσο και ενός ηθοποιού καταποντίζεται και φιμώνεται μέσα σε συνθήκες οικονομικής ανέχειας. Σε ό,τι αφορά την δική μας περίπτωση, η αλήθεια είναι πως προσπαθούμε να βιοποριστούμε κάνοντας αυτό που αγαπάμε αλλά και πολλά άλλα που προσπαθούμε να αγαπήσουμε για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, σε μια εποχή που το αυτονόητο θεωρείται πλέον πολυτέλεια.

Τι γνώμη έχετε για τις ομάδες

Η συνθήκη μιας ομάδας ξεκινά σίγουρα με τις καλύτερες προϋποθέσεις, αφού για τη δημιουργία της χρειάζεται κυρίως η καλλιτεχνική-ιδεολογική σύμπνοια των μελλών και η απόλυτη ανάγκη να εκφραστούν και να πάρουν θέση για όσα τους «καίνε». Φυσικά η δημιουργία μια κοινής γλώσσας επικοινωνίας και η κάλυψη των αναγκών τόσο του κάθε μέλους όσο και μιας παράστασης ενέχει πολλές δυσκολίες. Όταν όμως όλα αυτά ξεπεραστούν, δημιουργείται ένας απέραντος χώρος ελευθερίας στην έκφραση. Δεν είναι τυχαίο ότι στην εποχή μας (μια εποχή που μας θέλει όσο πιο κοντά και μαζί γίνεται) δημιουργούνται ολοένα και περισσότερες ομάδες. Το ιδανικό θα ήταν να δίνεται ολοένα και περισσότερος χώρος έκφρασης και δημιουργίας στους μικρούς αυτούς πυρήνες, αφου μπορεί μέσα τους συχνά να εκκολάπτεται η αλλαγή του αποθαρρυντικού τοπίου του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου.

κείμενα: Ν. Γ. Πεντζίκης, Σάρα Πόλεϋ, Σύλβια Πλαθ, Φαμπρίς Μελκιό, Κατρίν Ανν, Ομάδα Horses in my Dreams | δραματουργία, σκηνοθετική επιμέλεια: Σοφία Κορώνη, Κατερίνα Κλειτσιώτη | σκηνικά, κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης | επιμέλεια κίνησης : Ξένια Θεμελή | επιμέλεια ήχου: Χρήστος Ανδρεαδάκης | φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος | visuals: Γιώργος Ευθυμίου | φωτογραφίες: Annie Daverio, Σπύρος Τσακίρης, Γιάννης Γεωργίου | μουσικές επιλογές: Σοφία Κορώνη | illustration: Γιώργος Χανδρινός - Rotegrafik / Indyvisuals | ερμηνεία: Σοφία Κορώνη, Κατερίνα Κλειτσιώτη

υπεύθυνη επικοινωνίας της ομάδας: Έμυ Βάγια / 69.45.40.55.94 / Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

Horses In My Dreams: https://www.facebook.com/pages/Horses-In-My-Dreams/431917710251609

«Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων»

Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α

Κυψέλη

213 00 40496 | 69 45 34 84 45

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε. | http://polychorosket.gr/

https://www.facebook.com/kentron.el

Λεωφορείο (στάση Καλλιφρονά): 054, 608, 622, Α8, Β8.

Τρόλεϊ (στάση Καλλιφρονά): 3, 5, 11, 13, 14 | (στάση Πλατεία Κυψέλης): 2, 4.

ΗΣΑΠ: Άγιος Νικόλαος (12 λεπτά με τα πόδια). Εύκολο παρκάρισμα.

Mέχρι τις 26 Δεκεμβρίου 2014

κάθε Παρασκευή στις 21:00

γενική είσοδος: 10 € | φοιτητικό: 8 € | μειωμένο εισιτήριο (άνεργοι, κάρτα ΣΕΗ): 5 € |

διάρκεια: 70 λεπτά | κρατήσεις: 213 00 40 496 / 69 45 34 84 45