Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος και Κατερίνα Σαβράνη
αναλαμβάνουν την «Οικογενειακή υπόθεση» της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Απόφοιτος της σχολής του Ωδείου Αθηνών έχει συνεργαστεί σαν ηθοποιός με σημαντικούς σκηνοθέτες σε παραστάσεις όπως: «Το αμάρτημα της μητρός μου» του Γεώργιου Βιζυηνού σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη, «Ποιος τη ζωή μου» σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, «Αμφιτρύων» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή, «Αντιγόνη» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά και «Η αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Φέτος παρουσιάζει την τρίτη του σκηνοθεσία στα πλαίσια του φεστιβάλ off-off στις 23 και 24 Μαΐου σε κείμενο της Ειρήνης Αϊβαλιώτου και με πρωταγωνίστρια την Κατερίνα Σαβράνη. Πρόκειται για την «Οικογενειακή υπόθεση» για την οποία ο Κωνσταντίνος κι η Κατερίνα μιλούν στο «Επί Σκηνής».
Μιλήστε μου για το έργο… Κωνσταντίνος: Όλα ξεκίνησαν από μία παραγγελία της Ειρήνης Αϊβαλιώτου για την ανάγνωση του βιβλίου της σε μία παρουσίασή του στις τέσσερις Νοεμβρίου. Το βιβλίο είχε πάρει τον τίτλο από το διήγημα «Την νύχτα που με ακολούθησε». Αυτό το διήγημα πριν διαβάσω το τέλος, μου φάνηκε κάτι πολύ προσωπικό. Κατερίνα: Μοιάζει πολύ αυτοβιογραφικό. Κωνσταντίνος: Στο τέλος όταν αποκαλύφθηκε η ανατροπή γέλασα και της είπα ότι αυτό θα μπορούσε να το κάνει κάτι, μια παράσταση, μια ταινία, κάτι. Στην παρουσίαση λοιπόν σκηνοθέτησα ένα δρώμενο και γύρισα και μία ταινία μικρού μήκους των εννέα λεπτών, ένα σύγχρονο φιλμ νουάρ. Δεν έχω ξαναγυρίσει ταινία σαν σκηνοθέτης, απλά έγιναν όλα μαγικά. Βρήκα έναν πολύ καλό διευθυντή φωτογραφίας τον Γιώργο Μιχελή κι έναν μοντέρ που είναι και σκηνοθέτης παράλληλα τον Χάρη τον Σταθόπουλο που καταλάβαιναν τι ήθελα πριν καν τους το πω. Αυτό είναι σπάνιο. Μ’ αυτούς και με την Κατερίνα Σαβράνη στο ρόλο της γυναίκας, την γυρίσαμε μέσα σε μία μέρα αλλά ήξερα τι ήθελα. Υπήρχε ζέση, πάθος.
Τι διηγείται αυτή η ιστορία; Κωνσταντίνος: Είναι μια ιστορία μυστηρίου. Μια γυναίκα επιστρέφοντας αμέριμνη στο σπίτι της αργά τη νύχτα, συνειδητοποιεί ότι κάποιος την ακολουθεί. Για το φεστιβάλ όμως η ιστορία διαμορφώνεται αφού τώρα η Κατερίνα είναι έγκυος οπότε διαφέρει η εικόνα της από αυτήν στην ταινία.
Κατερίνα: Η ταινία στην παρουσίαση συμβαδίζει με ταυτόχρονη αφήγηση στο τώρα κι η ηρωίδα στη σκηνή είναι ίδια σαν εμφάνιση μ’ αυτήν της ταινίας. Σαν να μιλάει η μνήμη της και την αφήγησή της να την βλέπει ο θεατής στην ταινία. Κωνσταντίνος: Στην παράσταση έχουμε ένα πάντρεμα ζωντανής θεατρικής αφήγησης και προβολής ταινίας τα οποία δεν συνδιαλέγονται ακριβώς. Δεν θεωρώ αυτή την μέθοδο μοντέρνα, έτσι κι αλλιώς όλα έχουν γίνει. Απλά αυτό σαν κώδικας μου χρησίμευε για να διαχωρίσω το «τώρα» από το «τότε». Όταν η ηρωίδα αφηγείται έρχεται στο προσκήνιο, μιλάει σ’ ένα μικρόφωνο και πίσω προβάλλεται αυτό που λέει. Στην ουσία η προβολή της ταινίας είναι η μνήμη της. Δεν υπάρχει αφήγηση στην ταινία, η αφήγηση γίνεται ζωντανά από την ηθοποιό στη σκηνή. Κάποιος ακολουθεί τη γυναίκα κι εκείνη βιάζεται να μπει στο σπίτι αλλά την ώρα που ανεβαίνει με το ασανσέρ αισθάνεται πως η ενέργεια που ασκεί πάνω της είναι ακατανίκητη κι αποφασίζει να ξανακατέβει. Τον βάζει μέσα στο σπίτι κι από κει κι έπειτα αρχίζει ο έρωτας. Αυτός χάθηκε κι έκανε μέρες να τον ξαναβρεί. Τα υπόλοιπα δεν μπορώ να τα πω γιατί θα οδηγηθούμε αναγκαστικά στη λύση του μυστηρίου. Αυτή ήταν η πρώτη εκδοχή στην παρουσίαση του βιβλίου. Τώρα που η Κατερίνα είναι έγκυος φτιάχτηκε ένα διήγημα κατά παραγγελία όπου και η ηρωίδα είναι έγκυος τώρα αλλά δεν ήταν όταν της συνέβη το περιστατικό. Μέσα από τον μονόλογο ο οποίος απευθύνεται στο αγέννητο παιδί της και με αφορμή μια κάρτα που αφυπνίζει την μνήμη της αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι είναι απαραίτητο πριν γεννηθεί το παιδί να του εξομολογηθεί αυτή την ιστορία. Το παιδί όμως αισθάνεται πως κάτι έχει κάνει η μητέρα του. Δεν λειτουργεί πια ως ένα απλό έμβρυο, έχουμε προσπαθήσει να έχει μία ενεργό δράση. Συνδιαλέγεται με την μητέρα του αλλά μ’ έναν περίεργο τρόπο.
Δεν εμφανίζεται βέβαια επί σκηνής; Κωνσταντίνος: Όχι δεν υπάρχει επί σκηνής, υπάρχει όμως σε προβολή. Η ταινία έχει μεγαλώσει πια γιατί έχει εισχωρήσει το θαύμα όπως γράφει η Ειρήνη. Το στοίχημα για μένα έχει να κάνει με το πώς ένα έμβρυο που δεν μιλάει θα απευθυνθεί χωρίς να ακούσουμε ποτέ την φωνή του. Θέλω να πετύχω αυτό: Να ακούσει ο καθένας την φωνή όπως θα την φανταζόταν αυτός.
Είναι πολύ δύσκολο. Κωνσταντίνος: Γενικώς κάνω τη ζωή μου δύσκολη, τόχω καταλάβει αυτό. Το να γυρίσεις μια ταινία έχει τρομερές απαιτήσεις. Ωστόσο βγήκα κερδισμένος μέσα απ’ αυτήν την εμπειρία γιατί μπήκα ατύπως σε μία άλλη σχέση με το σινεμά και το λάτρεψα από την πλευρά του σκηνοθέτη ενώ ως τότε το γνώριζα ως ηθοποιός κι ως θεατής.
Πως επέλεξες να περάσεις στην σκηνοθεσία; Κωνσταντίνος: Όταν έχεις κάτι πολύ ισχυρό μέσα στο κεφάλι σου είναι πολύ πιο δύσκολο να το περιγράψεις σε κάποιον.
Οπότε καλύτερα να το κάνεις μόνος σου. Κωνσταντίνος: Συνήθως αυτό συμβαίνει όταν υπάρχει μεγάλο πάθος να εκφραστείς μέσα από κάτι. Όταν αυτό το πάθος ξεχειλίζει πρέπει κάπως να το διαχειριστείς είτε ως ηθοποιός είτε ως σκηνοθέτης.
Τι είναι αυτό που θέλεις να πεις στο κοινό μέσα από αυτή την παράσταση; Κωνσταντίνος: Θέλω να πω αυτό που συμβαίνει τώρα και στη δική μου τη ζωή. Όταν είδα το πρώτο υπερηχογράφημα του παιδιού μας συνειδητοποίησα ότι έχω σπαταλήσει πολύ χρόνο από την προσωπική μου ζωή για να φτάσω σ’ ένα σημείο να είμαι ηθοποιός, να δημιουργώ… Και με τον ελάχιστο κόπο και μάλιστα με απόλαυση, πέτυχα την καλύτερη δημιουργία. Έκανα κάτι ελάχιστο και υπήρξε ο σπόρος που τώρα εξελίσσεται από μόνος του. Σε κάποιες χώρες την γυναίκα όταν είναι έγκυος την παρομοιάζουν με θεότητα γιατί φέρει κάτι θεϊκό. Κι εγώ το πιστεύω τώρα πια…
Κι εγώ το πιστεύω. Κωνσταντίνος: Το παιδί καθώς μεγαλώνει είναι ένας καθρέφτης επειδή προκύπτει από τα γονίδιά σου. Σε φέρνει πάντα αντιμέτωπο μ’ ένα κομμάτι του εαυτού σου. Όταν έρθει ένα παιδί στη ζωή σου μαθαίνει πάρα πολλά πράγματα. Και με αυτήν την έννοια, ναι, προτρέπω τους ανθρώπους να τους συμβεί αυτό το πράγμα, να γίνουν γονείς για να μπορέσουν να κατανοήσουν και να λύσουν πέντε πράγματα που τους απασχολούν στη ζωή και κυρίως να απαλλαγούν από τους μικροφόβους που μας έχουν κατακλύσει τελευταία όλους μας. Όταν υπάρχει πρόβλημα κοινωνικό, ιδεολογικό αλλά και οικονομικό, όπως στις μέρες μας και δεν θα πω αν είναι για καλό ή για κακό, αναγκάζεσαι όμως να το εξετάσεις, δεν μπορείς να το αγνοείς.
Ναι, είναι ένα κομμάτι της ιστορίας που εμείς θα πρέπει να βιώσουμε.
Κωνσταντίνος: Άλλωστε πιστεύω πως η ιστορία κάνει κύκλους. Όταν ευημερείς, απλά δεν το ξέρεις αλλά στην ουσία προετοιμάζεσαι για την ανατροπή η οποία αργά ή γρήγορα θα έρθει. Στην πραγματικότητα η ίδια η ζωή σε φέρνει αντιμέτωπο με τα βασικά σου θέματα ως ύπαρξης και η κρίση βοηθάει σ’ αυτό με την καλή έννοια. Γιατί μόνο καλό μπορεί να προκύψει αν κάποιος άνθρωπος καταφέρει να δει τον εαυτό του όσο πιο ειλικρινά μπορεί και να ελέγξει τους φόβους του. Άλλωστε ο άνθρωπος, όταν παραδίδεται στους φόβους του, δεν μπορεί ούτε να πάρει τις σωστές αποφάσεις ούτε να έχει πνευματική διαύγεια ώστε να πράξει κάτι καλύτερο σ’ αυτή τη ζωή. Να μπορέσει δηλαδή να δει τον εαυτό του σαν μία μικρή ψηφίδα του σύμπαντος, κάτι που μόλις το συνειδητοποιήσεις σε κάνει πιο μεγάλο, αποκτάς δύναμη, οντότητα. Αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει ένα δίπολο που λέγεται ζωή-θάνατος, όλοι μας οι φόβοι είναι οι παραπόταμοι και τα ρυάκια αυτού του μεγάλου ποταμού, του φόβου του θανάτου. Κι όλοι καταλήγουν στην μεγάλη θάλασσα πέρα από το όριο, εκεί που συμβαίνει το άγνωστο. Πολύ εύκολα όμως μπορείς να αντισταθείς σ’ αυτό το φόβο ή να τον μετριάσεις, δημιουργώντας ζωή μέσα από τη σάρκα σου.
Στην παράσταση βέβαια συμβαίνει κάτι μοναδικό… Κωνσταντίνος: Ακριβώς. Ξέρουμε ότι αυτό θεατρικά δεν μπορεί να ξανασυμβεί γιατί κι αν ακόμα παίξει ξανά η Κατερίνα αυτή την ηρωίδα, θα το κάνει με ψεύτικη κοιλιά. Μια γυναίκα που είναι έγκυος όταν μιλάει επί σκηνής σαν ηθοποιός για το ίδιο της το παιδί το οποίο ταυτόχρονα εκείνη τη στιγμή κυοφορεί, δημιουργεί μια συνθήκη και συναισθηματικά και πρακτικά ανεπανάληπτη. Κατερίνα: Αν μπορώ να το παρομοιάσω με κάτι το οποίο όμως δεν το έχω ζήσει, είναι το να αντιμετωπίζεις στο ρόλο την απώλεια ενός δικού σου ανθρώπου την ίδια περίοδο που και ως άνθρωπος βιώνεις την ίδια απώλεια. Έχεις κάνει τόσες πρόβες για να προσεγγίσεις το συναίσθημα και να το βιώσεις κι αν συμβεί στη ζωή ένα τέτοιο γεγονός, η παράσταση παίρνει άλλες διαστάσεις… Μπορεί να μην είναι πια εύκολο και να το διαχειριστείς. Άλλοι άνθρωποι παθαίνουν κατάθλιψη. Ο ηθοποιός πρέπει να διαχειριστεί τον εαυτό του σε μία υποθετική συνθήκη. Όχι όμως σε μία συνθήκη που βιώνει ταυτόχρονα αλλά σε μία συνθήκη που βίωσε στο παρελθόν ή που θα βιώσει στο μέλλον. Μπορείς να τα διαχειριστείς αυτά όχι όμως και την ταυτόχρονη κατάσταση του να παίζεις κάτι έντονα τραυματικό και ταυτόχρονα να το βιώνεις. Όταν κάνω τώρα πρόβα με τον Αλέξανδρο ταυτόχρονα είμαι η ηθοποιός που παίζει αλλά συνδιαλέγομαι και στην πραγματικότητα με το παιδί και έχω και τον πατέρα του σκηνοθέτη. Είναι όλα μαζί. Προσπαθώ να μην τα αναλύω πολύ, να τα δέχομαι όπως είναι γιατί αλλιώς θα γίνει κουραστικό και για το παιδί και για μένα. Αυτό απλά έτσι έγινε και μπορεί να είμαστε και τυχεροί γιατί θα έχουμε όλοι κάτι κοινό να θυμόμαστε στην οικογένεια. Υπάρχουν φορές που είμαι πολύ φορτισμένη στην πρόβα κι αυτό γιατί είμαι έγκυος, είμαι αυτό που παίζω.
Κωνσταντίνος: Το οποίο όμως τώρα μπορεί να της συμβεί και είναι καλό να της συμβεί αλλά δεν μπορεί να γίνει και στην παράσταση. Γιατί αυτό που συγκλονίζει το κοινό δεν είναι το τι βιώνουμε εμείς εκείνη την ώρα στη σκηνή αλλά τι τους μεταφέρουμε. Είμαστε αγωγοί όλοι οι ηθοποιοί. Κι επίσης θέλω να τονίσω ότι σε σχέση με την παράσταση λειτουργώ σαν σκηνοθέτης όχι σαν πατέρας ή σαν σύζυγος. Εκεί κι εγώ κι η Κατερίνα είμαστε επαγγελματίες και μόνο έτσι προχωράμε…
Αυτοί οι ρόλοι όσο πιο πολύ διαχέονται όταν είσαι πειθαρχημένος βέβαια, τόσο πιο πολύ ο ένας, προσφέρει στον άλλο. Κατερίνα: Όταν ένας σκηνοθέτης πάντως έχει περάσει από τον ρόλο του ηθοποιού έχει έναν τελείως άλλο τρόπο να φιλτράρει τις ανάγκες του ηθοποιού του και να του μεταδώσει αυτό που θέλει. Ο ηθοποιός είναι ένα δοχείο. Θα παίξει τελικά αυτό που θέλει ο σκηνοθέτης, όχι αυτό που θέλει ο ίδιος. Αν δεν αφεθείς στα χέρια του σκηνοθέτη δεν μπορείς να περάσεις τίποτα στο κοινό. Κι αν θέλεις να πετύχεις κάτι, δεν μπορείς να τον κρίνεις. Οπότε η σχέση είναι στενή κι ευαίσθητη. Δεν είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις, υπηρετείς ένα όραμα.
Τότε νομίζω είσαι πραγματικά ελεύθερος. Γιατί όλοι θέλουμε να κάνουμε ότι μας αρέσει αλλά αυτό δεν είναι ακριβώς ελευθερία, είναι κάποιο είδος ασυδοσίας. Κωνσταντίνος: Ναι, με προκαλείτε τώρα. Όλοι θέλουμε ελευθερία αλλά η πραγματική ελευθερία ποια είναι; Να μη φοβάσαι; Να μην ελπίζεις; Ναι, έτσι φτάνεις σε μια ιδεατή ελευθερία.
Και όσο εξαρτιόμαστε από τις ανάγκες μας, φαί, ύπνο, ζέστη, κρύο, ελεύθεροι δεν είμαστε… Είμαστε σκλάβοι της σάρκας μας και των αναγκών μας. Μπορούμε να είμαστε περισσότερο ή λιγότερο σκλάβοι αλλά όχι ελεύθεροι. Άλλωστε στο θέατρο δεν υπάρχει ούτε ελευθερία ούτε δημοκρατία. Πειθαρχία απαιτείται και υπακοή στο όραμα του σκηνοθέτη και φυσικά στις απαιτήσεις του κειμένου. Κωνσταντίνος: Ακριβώς.
Κατερίνα: Ναι κι αυτό είναι το πρώτο μάθημα που δίνω στους μαθητές μου κάθε χρονιά στο πρώτο έτος. Θέατρο ίσον δικτατορία. Του «ενός» ο οποίος μάλιστα μπορεί να μην είναι καν παραγωγός σας, να μην σας πληρώνει κιόλας.
Αυτό ακριβώς. Μίλησε μου λίγο Κατερίνα για την ηρωίδα σου. Ποια είναι αυτή η γυναίκα; Κατερίνα: Δεν έχει όνομα. Οπότε νομίζω πως θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε γυναίκα. Έχει ζήσει μια θυελλώδη ζωή. Μιλάει για τον έρωτα με τέτοιο τρόπο ώστε φαίνεται πως ήταν και είναι κάτι που καθορίζει τη ζωή της. Ερωτεύτηκε κάποτε, μοιράστηκε, κατανόησε… Έχει κι έναν σύντροφο, στο παιδί μιλάει για τον μπαμπά, κάτι που του προκαλεί αντίδραση. Θέλει το έμβρυο να ξέρει με ποιον άλλο μοιράζεται τη μητέρα του. Είναι ειλικρινής αλλά και λίγο επιπόλαιη.
Η ηρωίδα σου μπαίνει σε μία σύμβαση αλλά όταν της δίνεται η ευκαιρία επιδιώκει να λειτουργήσει και έξω από αυτή τη σύμβαση. Εσύ πως το κρίνεις αυτό; Θα έκανες κάτι ανάλογο; Κατερίνα: Επειδή εσείς δεν ξέρετε ούτε τη σύμβαση της ηρωίδας ούτε το έργο, αν μιλάμε για μια παρόμοια σύμβαση ναι, θα την έκανα. Αντίστοιχα.
Υπάρχει μία έκπληξη σ’ αυτό το έργο… Κατερίνα: Ναι υπάρχει μία έκπληξη, κάτι κρυφό. Κωνσταντίνος: Μια ανατροπή. Κατερίνα: Αλλά σε κάθε άλλη περίπτωση δεν κατανοώ καν πως κάποιος παραβιάζει μια σύμβαση όταν μάλιστα αυτή αφορά την ζωή των άλλων γύρω του, του συζύγου και του παιδιού του. Τώρα στο έργο μας, η μητέρα νοιώθει την ανάγκη να διηγηθεί αυτό που συνέβη στο παιδί για να εξαλείψει τις ενοχές της, γιατί κάτι τόσο αγνό κι άγραφο όπως ένα έμβρυο την φέρνει αντιμέτωπη με την κάθε της πράξη.
Και όσον αφορά την διπλή εμπειρία που βιώνεις τώρα; Κατερίνα: Είναι κάτι που δεν μπορείς να το ορίσεις… κάτι που σε υπερβαίνει… Κωνσταντίνος: Είναι σαν να βλέπεις ένα μαγικό θαύμα της φύσης, γι’ αυτό και επιχειρώντας να ανακαλύψω μια φωνή του εμβρύου, άκουσα ήχους που παράγονται στο διάστημα. Δεν είναι φόβος αυτό που νοιώθεις αλλά δέος όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το σύμπαν ή μ’ ένα ακραίο φυσικό φαινόμενο, ένα σεισμό… Ο φόβος έχει να κάνει με το ανθρώπινο ενώ το δέος, με το θεϊκό. Είχαμε συζητήσει και με την Ειρήνη γι’ αυτό, ότι δηλαδή με το έργο της θα θέλαμε να βαδίσουμε σε φιλοσοφικά μονοπάτια. Κατερίνα: Άλλωστε μια γυναίκα που βιώνει την μητρότητα, κάνει μια ενδοσκόπηση, αλλάζουν πράγματα μέσα της, είναι οι ορμόνες που την κάνουν να έχει διογκωμένα τα συναισθήματα, να νοιώθει αλλιώς. Δεν είναι πάντα κάτι συνειδητό. Αλλά ο πατέρας που το παρακολουθεί όλο αυτό απ’ έξω, σίγουρα περνάει μια φάση έντονης φιλοσοφικής διερεύνησης.
Νοιώθεις καμιά φορά αδύναμος απέναντι σ’ αυτό; Κωνσταντίνος: Όχι δεν θα τόλεγα έτσι. Νοιώθω πιο υπεύθυνος. Προσέχω πιο πολύ την κάθε μου κίνηση για να μην κάνω λάθη. Έχω μάλιστα λιγότερο άγχος από αυτό που είχα πριν από την συνθήκη της εγκυμοσύνης. Αλλά τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να πιστεύω ότι αυτό που πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος είναι να απορεί. Όσες φορές αγνά απορώ, έχω καταφέρει νομίζω να καταλάβω κάτι παραπάνω για τη ζωή και την τέχνη μου. Και να δημιουργήσω και κάτι…
Απορείς σαν παιδί… Κωνσταντίνος: Ακριβώς. Όταν απορείς δεν νοιώθεις αδύναμος. Δεν νοιώθεις τίποτα. Δεν ελέγχεις, δεν είσαι από πάνω. Απλά απορείς.
Χάνεις και την παντοδυναμία σου… Την τάση για αλαζονεία… Κωνσταντίνος: Ναι και ανοίγεις ταυτόχρονα ένα τεράστιο πεδίο ώστε να μην σε ενοχλήσει τίποτα σ’ αυτό που μελετάς και ενδεχομένως θα μάθεις. Είσαι ανοιχτός. Ούτε κρίνεις ούτε μπορούν να σε κρίνουν.
Όπως στην αγάπη. Κωνσταντίνος: Ναι, είναι αυτό που διάβασα κάπου πρόσφατα. Στην μεγαλοφυΐα υποκλίνεσαι αλλά στην αγάπη πέφτεις στα γόνατα.
Τις νύχτες περπατούσε έχοντας νοερή συντροφιά μόνο τον αγαπημένο της. Τη νύχτα που κάποιος την ακολούθησε κατά πόδας, συνέβη το μοιραίο. Ο νέος έρωτας απειλούσε να εισβάλει στη ζωή της. Δεν μπορούσε να σιωπήσει. Τα μυστικά πρέπει να εξομολογούνται. Πώς όμως; Τώρα μάλιστα που περιμένει το πρώτο της παιδί κι αυτό απαιτεί να μάθει τα πάντα. Πρόκειται για μια άκρως οικογενειακή υπόθεση ή για ένα θαύμα;
Θεατρική Ομάδα συνARTηση Ζ Κείμενο: Ειρήνη Αϊβαλιώτου Σκηνοθεσία/Σκηνική επιμέλεια/Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος Video/Μοντάζ: Χάρης Σταθόπουλος Video/Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιώργος Μιχελής Βοηθός σκηνοθέτης: Αλεξία Γιαννοπούλου, Αγνή Χιώτη Φωτογραφίες: Νικολέττα Γιαννούλη
Παίζει η Κατερίνα Σαβράνη
To trailer της παράστασης: https://www.youtube.com/watch?v=jX7riwujj3I&list=FLpiCK2E4eUOPgmoQARMr5Ig&index=2 Διάρκεια παράστασης: 40 λεπτά
|