PREVIEW: Ο ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΠΙΒΗΤΟΡΑΣ

Ο Γιώργος Κοντοπόδης είναι φέτος ο «Διεθνής επιβήτορας» και μιλάει στο «Επί Σκηνής» για την μαγική εμπειρία ενός ιδιαίτερου ρόλου, του Άρνολντ που γίνεται Βιρτζίνια…

Ο Άρνολντ στο ρόλο της Βιρτζίνια… Το κοινό στο ρόλο του ψυχαναλυτή… Ψηλά τακούνια, εντυπωσιακό μακιγιάζ, σαγηνευτικό φόρεμα. Πάνω σε μια σκηνή θεάτρου κάνοντας show…Και από κάτω; Μια ψυχή που ψάχνει, που αναζητά στο πρόσωπο του κάθε θεατή την αγάπη… τον έρωτα… τον ένα και μοναδικό, τον άνθρωπο εκείνο που θα ανακαλύψει κάτω απ’ το μακιγιάζ και τις ψεύτικες βλεφαρίδες, τον άλλο του εαυτό. Εκείνον που δεν είναι καλά προφυλαγμένος πίσω απ’ τα φτερά του drug queen. Εκείνον που θα του πει «Άρνολντ σ’ αγαπώ» και θα τον κάνει να το πιστέψει. Έναν γνήσιο άντρα δηλαδή. Χωρίς δειλίες, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς σύνορα. Τον διεθνή επιβήτορα. Μια ανθρώπινη ιστορία σε ένα κόσμο απάνθρωπο, μια αυθεντική εξομολόγηση σε μια κοινωνία ψευτιάς, μια αλήθεια πίσω από την μάσκα, μια απλή και ανυπεράσπιστη επιθυμία που όλοι μοιράζονται: «Να αγαπήσεις και να αγαπηθείς».;

Ποια είναι η ιδιοσυστασία ενός ανθρώπου που ισορροπεί στην κόψη ανάμεσα στα δύο φύλα;

Αυτό είναι κάτι που και ‘γω ακόμη το ψάχνω μέρα με τη μέρα, παράσταση με τη παράσταση. Μια μεγάλη δασκάλα μου, η Νίκη Τριανταφυλλίδη μου χε πει πως η εξέλιξη ενός ρόλου ολοκληρώνεται μόνο μετά την υπόκλιση της τελευταίας παράστασης ξέρεις. Θεωρώ πως ένα τρανς δεν ισορροπεί στη κόψη. Έχει απλά επιλέξει τι κρατάει και τι πετάει απ το κάθε φύλο. Στην Ελλάδα είναι ακόμη βέβαια κάπως παράξενο το θέμα της αποδοχής απ’ τους τρίτους αλλά ως προς τη ψυχοσύνθεση και την ιδιοσυγκρασία του ίδιου του ατόμου θεωρώ πως οι συνειδητοποιημένοι άνθρωποι τα ‘χουν βρει απόλυτα και τα ‘χουν πολύ καλά με τον εαυτό τους. Οι μη συνειδητοποιημένοι ούτως ή άλλως θα εμφανίζουν παράξενες συμπεριφορές είτε πρόκειται για τρανς, είτε για gay είτε για strait…

Με ποιο τρόπο θα όριζες ή θα αισθανόσουν την θηλυκότητα ενός τραβεστί;

Τη θηλυκότητα ενός τραβεστί… επίκτητη… είναι μια κατασκευασμένη θηλυκότητα. Εγώ προσωπικά πάνω στη σκηνή ένιωσα άβολα και παράξενα πάνω στα τακούνια και φορώντας μια περούκα και έντονο μακιγιάζ. Για κάποιους ανθρώπους όμως, αυτό είναι ανάγκη έκφρασης -όπως λέω και στο έργο- οπότε απλά είναι απόλυτα αποδεκτό. Κάθε τρόπος με τον οποίο επιλέγουμε να εκφράσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο είναι – ή πρέπει να είναι – απόλυτα αποδεκτός.

Πως διαχειρίζεται ο ήρωας του έργου έννοιες όπως η φιλία, ο έρωτας, η κατακραυγή, η μοναξιά κι η γονιμότητα;

Ο συγκεκριμένος ήρωας είναι φυσικά – όπως και σε κάθε θεατρικό – μια ακραία προσωπικότητα με αναμνήσεις, παρόν και παρελθόν που δεν αντιστοιχούν σ’ ένα μέσο άνθρωπο. Άλλωστε γι’ αυτό είναι και ρόλος. Δε θα παρουσίαζε ενδιαφέρον αν είχε μια βατή ζωή, χωρίς εξάρσεις και προβλήματα. Έτσι όλες οι σχέσεις της ζωής του -οικογένεια, φιλία, έρωτας-, χαρακτηρίζονται ως προβληματικές. Μέχρι φυσικά λίγο πριν το τέλος, όπου μας δίνει την απάντηση πως «αν τα πας καλά με τον εαυτό σου, αν τον αγαπάς γι αυτό που είναι κι όχι γι αυτό που πρέπει να είναι, τίποτα δεν είναι προβληματικό… Απλά ίσως «μη συνηθισμένο».

Γιατί κατά την γνώμη σου η κοινωνία μας είναι τόσο αρνητική απέναντι στους τρανσέξουαλ και τι είδους κίνδυνος θεωρεί το κατεστημένο ότι  υφέρπει από την παρουσία τους στην κοινωνική μας διαστρωμάτωση;

Είναι αρνητική γιατί νομίζω έτσι έχει μάθει. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν αποδεχτεί το δικαίωμα στην επιλογή. Σίγουρα μια τρανσέξουαλ για τα ελληνικά δεδομένα είναι μια πολύ ακραία συμπεριφορά -γιατί ως συμπεριφορά τη χαρακτηρίζω και όχι μόνο ως εμφάνιση- αλλά είναι κάτι που οφείλουμε να αποδεχτούμε, ακριβώς όπως αποδεχόμαστε άλλες κοινωνικές ομάδες και συμπεριφορές. Ίσως οι μεγαλύτερες ηλικίες να μη μπορούν με τίποτα να το αποδεχτούν και σαφώς δεν υπάρχει λόγος να επιμείνει κάποιος, αλλά μου φαίνεται πολύ παράξενη η μη αποδοχή από νέες γενιές, από νέους ανθρώπους που θεωρώ πως θα ‘πρεπε να ναι πιο ανοικτόμυαλοι. Δε θεωρώ πως κάποιος άνθρωπος που αποφασίζει για τον εαυτό του, μπορεί να προκαλέσει κάτι αρνητικό στην εικόνα και εξέλιξη μιας κοινωνίας.

Ποιες είναι οι δυσκολίες και ποιες οι απολαύσεις που αντλείς από έναν τέτοιο μονόλογο;

Δυσκολίες. Θα αρχίσω απ’ την πρώτη, μεγαλύτερη και αντικειμενική… ΤΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ! Από την ημέρα που τα φόρεσα άρχισα να θαυμάζω τις γυναίκες! Γενικά, επειδή πρόκειται για ολοκληρωτική μεταμόρφωση, δυσκολεύτηκα πολύ στην αρχή. Τώρα απλά είναι η διαδικασία μετάβασης μου προς το χαρακτήρα που υποδύομαι. Απολαύσεις. Το να εκφράζεις πτυχές του εαυτού σου που ίσως κι ο ίδιος δεν είχες σκεφτεί πως υπάρχουν είναι ο λόγος που με έλκυσε τόσο στη δουλειά του θεατρίνου… Πόσο μάλλον όταν πλέον καλείσαι να υποστηρίξεις έναν χαρακτήρα, μια προσωπικότητα που ποτέ σου δεν είχες προσεγγίσει. Κάθε βράδυ ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο κι ίσως κρυμμένος πίσω απ’ την μεταμφίεση του Άρνολντ να μη φοβάμαι καθόλου για το τι θα πει κάποιος που με βλέπει… Άλλωστε είναι εκείνος πάνω στη σκηνή και όχι ο Γιώργης, οπότε νιώθω ελεύθερος να δοκιμάσω ότι και όπως θέλω.

Μίλησέ μου για τον σκηνοθέτη σου και τον τρόπο που δουλέψατε μαζί.

Το σκηνοθέτη μου. Αυτή είναι μια ιστορία που κρατάει δέκα ολόκληρα χρόνια. Με τον Αλέξανδρο Λιακόπουλο δεν δουλεύω πλέον με τον τυπικό τρόπο προβών. Μετά από τόσα χρόνια και τόσα έργα που έχουμε κάνει μαζί έχουμε πλέον διαφορετικούς κώδικες. Φωνάζουμε, τσακωνόμαστε, αγχωνόμαστε και στο τέλος απλά βλέπουμε πως έχει δημιουργηθεί μια παράσταση. Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ πάρα πολύ τόσο για τον τρόπο που δουλεύει όσο και για τις θεατρικές του επιλογές που πάντα ήταν ακραίες χωρίς ποτέ του να σκεφτεί τι αποδοχή θα έχει -που τις περισσότερες απ’ οσο γνωρίζω φορές ήταν τεράστια και θετική-.  Και υπάρχουν κάποια «έργα – ρόλοι» που δε θα μπορούσα με τίποτε να κατακτήσω υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση άλλου.

Μίλησέ μου για τις αποχρώσεις του χαρακτήρα που υποδύεσαι και τις αντιφάσεις του.

Ο Αρνολντ είναι ένας χαρακτήρας που λάτρεψα απ τη πρώτη μέρα που διάβασα το έργο, πολλά χρόνια πριν. Όχι λόγω  του τραβεστισμού, αλλά επειδή είναι πολύ ευαίσθητος, γλυκός και τρυφερός. Όλα δηλαδή όσα δεν είμαι εγώ ή όλα όσα δε θέλω ναι φαίνομαι πως είμαι. Είναι ένας άνθρωπος που πονάει, γελάει, προβληματίζεται, φαίνεται να ‘χει  φάει πολλά χαστούκια αλλά παρ’ όλα αυτά τον βλέπουμε να συνεχίζει με το κεφάλι ψηλά και να χαμογελάει. Είναι ό,τι ζηλεύω σε κάποιον. Να χαμογελάει και να μη γκρινιάζει στα δύσκολα.

Γιατί ένας τρανσέξουαλ προκαλεί τόσο έντονα πάθη και τόσο δυνατή έλξη και στο πεδίο του έρωτα αλλά και στο καλλιτεχνικό πεδίο;

Μάλλον λόγω της ακρότητας που μπορεί ένας ηθοποιός, να αγγίξει στα πλαίσια της ερμηνείας. Δεν είναι απλά ένας «άλλος ρόλος», είναι μια περσόνα που πρέπει να σκάψεις βαθιά για να την ερμηνεύσεις, να ρωτήσεις, να παρατηρήσεις συμπεριφορές… Για τέτοιους ρόλους κάνει, κανείς θέατρο… Όσο για τον έρωτα… αυτό είναι κάτι στο οποίο δε μπορώ να απαντήσω. Το μόνο πάλι που μου ‘ρχεται στο μυαλό είναι το «διαφορετικό», αυτό που βγαίνει έξω απ’ τις νόρμες και τα δεδομένα με τα οποία μας μεγάλωσαν.

Με ποιο τρόπο αποδέχτηκε η Θεσσαλονίκη την πρόκληση μιας τέτοιας παράστασης;

Ξεκίνησα απ την Αθήνα πολύ προβληματισμένος. Τραβεστί και μάλιστα σε χώρο μπαρ;  Αλλά το ότι δύο μέρες πριν την πρεμιέρα η παράσταση ήταν ήδη sold out με έκανε να αναθαρρήσω λίγο. Το ότι ξεκίνησα την παράσταση και τα πρώτα λεπτά έβλεπα ανθρώπους να ανάβουν τσιγάρο ή να πίνουν και μετά, το μόνο που αντιμετώπιζα ήταν η απόλυτη σιγή και προσήλωση, σήμαινε για μένα πως μάλλον τους κέρδιζα όσο περνούσε η ώρα… Κάτι που μάλλον ίσχυε αν λάβω υπ’ όψιν μου τα σχόλια τους.  Άρα ο διεθνής επιβήτορας μάλλον άρεσε…

Ποιο είναι το μέλλον της παράστασης και πως ονειρεύεσαι την πορεία της στο εξής;

Η παράσταση ολοκληρώνεται την εβδομάδα που έρχεται στη Θεσσαλονίκη για φέτος. Από Οκτώβριο θα παρουσιάζεται εκ παραλλήλου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και αν λάβω υπ’ όψιν κάποιες προτάσεις που έχουν γίνει θα παίξει και σε κάποια φεστιβάλ το καλοκαίρι. Γενικά για κάποιο λόγο κίνησε το ενδιαφέρον πολλών ανθρώπων σε σημείο που δεν το περίμενα… Θα δείξει… Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για μια παράσταση που απολαμβάνω στο 100 %!

Ποια είναι η γνώμη σου για το Επί Σκηνής;

Ένας ιστότοπος τόσο απόλυτα ενημερωμένος για τα θεατρικά δρώμενα ήταν, είναι και θα είναι πάντα απαραίτητος. Συνεχίστε το ακριβώς όπως είναι, γιατί δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που ασχολούνται τόσο επισταμένα με τη θεατρική ανάλυση και το θεατρικό γίγνεσθαι και το σημαντικότερο, με σοβαρότητα…

«Ο διεθνής επιβήτορας»

Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Λιακόπουλος

Φωτισμοί: Παναγιώτης Κουντουράς

Ερμηνεύει: Γιώργης Κοντοπόδης

Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά

Είσοδος: 12 Ευρώ , 10 ευρώ ( φοιτητικό )

-Στην τιμή περιλαμβάνεται ένα ποτήρι κρασί ή μπύρα-

«En ola club»

Βαλαωρίτου 19

Θεσσαλονίκη

Τηλέφωνο: 2310 552266

Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή 13, 14, 15 Ιουνίου

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21, 22, 23 Ιουνίου  στις 22:00