Σχετικά άρθρα
| ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
| Δευτέρα, 08 Ιούνιος 2015 06:58 |
|
Ακριβώς το τέλος του κόσμου
Ο Λουί πρόκειται να πεθάνει. Δεν διασαφηνίζεται το αν είναι άρρωστος ή αν θα αυτοκτονήσει. Επιστρέφει στο σπίτι του μετά από μία μακρόχρονη απουσία για να ανακοινώσει το γεγονός στα μέλη της οικογένειάς του. Εκείνοι όμως έχουν τόσα πολλά να εκφράσουν και να εξομολογηθούν που δεν θα του δώσουν κανένα περιθώριο να μοιραστεί μαζί τους το τραγικό γεγονός. Ο ίδιος γίνεται καταλύτης κι οι σχέσεις τους αποκαλύπτονται μέσα από μια άλλη διαφορετική και δυσοίωνη οπτική. Οι συγκρούσεις, οι αντιθέσεις, οι αναμνήσεις που πληγώνουν, αντί να ενώσουν τον ήρωα με τους γνωστούς-άγνωστους συγγενείς του, τον απομακρύνουν από αυτούς, περιχαρακώνοντάς τον σε ένα άξενο, μελαγχολικό εσωτερικό τοπίο, όπου και εξορίζεται κατατρεγμένος από το γεγονός του επικείμενου θανάτου του. Στοιχεία χιούμορ και ποιητικά μέρη επιτείνουν αντί να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα καθώς οι ήρωες αν και δεν θα μάθουν ποτέ την γειτνίαση τους με το γεγονός του θανάτου, παραδίδονται σ’ αυτόν καθημερινά, μέσα από την ανικανότητά τους να υπάρξουν αυτόνομοι και ταυτόχρονα την αδυναμία τους να επικοινωνήσουν. Σε πρώτο επίπεδο το έργο θίγει τις οικογενειακές σχέσεις και τον τρόπο που εκφυλίζονται μέσα από την φθορά και τις ενοχές.
Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, το πιο ουσιαστικό, ο συγγραφέας επιχειρεί επιτυχώς να ανιχνεύσει τις σκοτεινές εσχατιές της ανθρώπινης φύσης, το τρομακτικό γεγονός της θνητότητας και την ματαιότητα των επιδιώξεων για ευτυχία. Υπάρχει όμως κι ένα τρίτο επίπεδο στο οποίο ο Λουί κονταροχτυπιέται όχι με τον θάνατο αλλά με την προηγούμενη ζωή του, με λάθη και πάθη που τον απέκοψαν από την ίδια του την φύση, με ένα αίσθημα τρομακτικής εγκατάλειψης από τον ίδιο του τον εαυτό. Κι αυτό γίνεται όταν παρατηρεί την οικογένειά του για να διαπιστώσει πως ο καθένας τους είναι κι ένα κάτοπτρο στο οποίο σχηματίζεται κάποιο διαφορετικό είδωλο του εαυτού του. Αυτήν την θρυμματισμένη του εικόνα, ο Λουί αδυνατεί να την διαχειριστεί κι έτσι η μοναξιά του δεν εμφορείται πια από το περιβάλλον του αλλά από την αποξένωση από τον ίδιο του τον εαυτό. Στο τέλος των ημερών του ο ήρωας διαπιστώνει συντριμμένος πως δεν υπάρχουν γέφυρες ούτε προς τα έξω, ούτε προς τα μέσα. Και το γεγονός του θανάτου χάνει πια την καταλυτική σημασία του…
Ο Φεζολάρι ακολουθώντας την κλασική γραμμή του, έστησε την παράσταση με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, μετατρέποντας τα πρόσωπα σε σύμβολα, κινώντας τα σαν χαλασμένες κούκλες κι οδηγώντας τα σε εκρήξεις που αποκάλυπταν οδυνηρά την κενότητα των λόγων τους. Το σκηνικό απόλυτα εναρμονισμένο με την σκηνοθετική γραμμή, διευκόλυνε την γεωμετρική κινησιολογία και επέτρεψε στην δημιουργία πυρήνων εμπρός ή πίσω από τις θύρες έτσι ώστε ο κεντρικός ήρωας να έρχεται διαρκώς αντιμέτωπος με τα πρόσωπα με τα οποία αναμετράται και να ορίζεται από το βλέμμα του η δική τους στάση είτε επιχειρούσαν να τον πλησιάσουν είτε απομακρύνονταν από αυτόν. Εξ ίσου λειτουργικοί οι φωτισμοί, του ιδίου του σκηνοθέτη, όρισαν τα πεδία δράσης στον αχανή χώρο, εμφάνιζαν ή εξαφάνιζαν τα πρόσωπα και αυξομείωναν διαρκώς τις εντάσεις. Οι μουσικές υποκρούσεις συνέδραμαν επίσης στις επισημάνσεις των συναισθημάτων, των συγκρούσεων και των ανομολόγητων εκμυστηρεύσεων ενώ οι ηθοποιοί, άριστα εκπαιδευμένοι κινήθηκαν με άνεση και υποκριτική διαύγεια από περιστατικό σε περιστατικό αναδεικνύοντας ρόλους και καταστάσεις. Μόνη αδυναμία η χρήση χειλοφώνων λόγω έλλειψης ακουστικής στο χώρο η οποία εξαφάνιζε τις αποχρώσεις του λόγου αλλά ενίσχυε παράλληλα την αίσθηση του μηχανικού στην εκφορά του κάτι που συνέδραμε στην σκηνοθετική οπτική.
Η παράσταση παρουσιάζεται στο πλαίσιο του 2ου Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου, "Το Γαλλικό Θέατρο à la Grecque".
Παίζουν: Ελεονώρα Αντωνιάδου, Νικόλ Δημητρακοπούλου, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Ιωάννης Παπαζήσης, Βαγγέλης Ψωμάς Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» Παραστάσεις: 29-30 και 31 Μαΐου στις 21:00 |
