Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας

 του William Shakespeare

Η σκηνή Κοτοπούλη-Ρεξ του Εθνικού Θεάτρου ξανανοίγει μετά από δύο χρόνια,  με το πιο ερωτικό από τα έργα του Άγγλου ποιητή, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού. Ο σκηνοθέτης, στο γνωστό προσωπικό του, μεταμοντέρνο ύφος, αποδομεί σκηνικά, αλλά όχι και δραματουργικά, το πασίγνωστο ρομαντικό παραμύθι.  Η αλήθεια είναι ότι η σκηνική πρόταση του Μαρμαρινού έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον τόσο αισθητικά όσο και υφολογικά, αν και λίγο τραβηγμένη σε διάρκεια. Έχω ωστόσο την εντύπωση ότι για να παρακολουθήσουν οι θεατές   την συγκεκριμένη παράσταση, χωρίς να τους δημιουργήσει κενά και απορίες στην πορεία της, θα πρέπει να έχουν διαβάσει προηγουμένως το έργο ή τουλάχιστον να γνωρίζουν τα βασικά στοιχεία της πλοκής.

Το εισαγωγικό προ-δρώμενο, μπαίνοντας στην πλατεία του θεάτρου, είναι έξυπνο και σε βάζει στο κλίμα της παράστασης, δημιουργώντας σου την αίσθηση ότι θα παρακολουθήσεις κάτι ιδιαίτερο και πρωτότυπο, αν κι οι αρχικές προσδοκίες δεν εκπληρώνονται σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο θα περίμενε κανείς. Η σκηνοθεσία του Μαρμαρινού είναι ευφυέστατη και καινοτόμα, όπως και σε όλες τις δουλειές του, αλλά στην προκειμένη περίπτωση νομίζω ότι υπερέβαλε σε εγκεφαλικότητα και εσωστρέφεια, ειδικότερα στο πρώτο 60λεπτο. Κάποιες αφηγήσεις  με τον τρόπο που τις έστησε ο Μαρμαρινός παραπέμπουν έντονα σε ραδιοφωνικό θέατρο, επιλογή που επιδείνωσε τον ήδη αργό ρυθμό της παράστασης. Οι μικρές παράλληλες σκηνικές δράσεις είναι αποτελεσματικές, αλλά δεν εξυπηρετούν απαραίτητα και την εξέλιξη της πλοκής.  Ο σκηνοθέτης  επιχειρώντας προφανώς, έναν παραλληλισμό με την Αθήνα του σήμερα, αποφλοίωσε το έργο από οποιαδήποτε απεικόνιση της  γιορτής του έρωτα και του διάχυτου ρομαντικού στοιχείου που υπάρχει σε αυτό, δημιουργώντας ένα περιβάλλον μουντό που μιλάει πιο εύστοχα ίσως, για την απελπισία του έρωτα, παρά για την θετική του πλευρά.

Παρόλα αυτά από την μέση και μετά όπου παρακολουθούμε το ερωτικό γαϊτανάκι μεταξύ Λύσανδρου, Ερμίας, Δημήτριου και Ελένης, ο σκηνοθέτης αποτυπώνει με πιο άμεσο και παραστασιολογικά εύρυθμο τρόπο την σκηνή του καβγά μεταξύ των τεσσάρων όπου με το χορογραφικό στήσιμο της, αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τα σαιξπηρικά κωμικά στοιχεία. Αν και η εξάπλωση της δράσης σε όλο τον χώρο του θεάτρου, από θεωρεία μέχρι εξώστη, προκαλεί ενδεχομένως έναν αποπροσανατολισμό και μια χαοτική αίσθηση, παρά τόνωση του στοιχείου της ατέρμονης αναζήτησης του άλλου μας μισού, που ίσως ήθελε να τονίσει ο σκηνοθέτης. Η παράσταση γενικότερα διαθέτει έντονο διαδραστικό χαρακτήρα, όπου το interactive στοιχείο έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης και μάλιστα ο Μαρμαρινός το πάει ακόμα ένα βήμα παραπέρα κάνοντας τον θεατή να μετέχει ενεργά και να γίνεται και ο ίδιος μέρος του σαιξπηρικού σύμπαντος κι αυτό είναι μαγευτικό. Οι σκηνές του περιπλανώμενου θιάσου που προσπαθεί να ανεβάσει το έργο «Πύρραμος και Θίσβη» είναι έξοχα στημένες, αναδεικνύοντας πλήρως την κωμικότητα καταστάσεων και χαρακτήρων.

Στο πεδίο των ερμηνειών, πολύ καλή σε γενικές γραμμές η τετράδα των εραστών, αν και νομίζω ότι τελικά η χρήση μάσκας δεν τους βοηθούσε και ιδιαίτερα σε τεχνικό επίπεδο. Εξαιρετική η  Ιωάννα Παππά σε έναν ρόλο κυριολεκτικά πάνω της κι η Ιωάννα Τσιριγκούλη ηθοποιός με πλούσια εκφραστικά μέσα, τα οποία σε αυτή την δουλειά αναδεικνύονται επαρκώς. Πολύ καλός επίσης ο Αργύρης Πανταζάρας στον ρόλο του Δημήτριου, στέκεται με  άνεση στο ιδιόμορφο σκηνικό πλαίσιο του Μαρμαρινού. Ο Νίκος Κουρής από την άλλη, ο οποίος έχει δώσει στο παρελθόν πολύ καλύτερα ερμηνευτικά δείγματα, σ’ αυτή του την εμφάνιση είναι μεν αξιοπρεπέστατος, αλλά με αρκετές δόσεις υπερβολής στην ερμηνεία του, σε φωνητικό επίπεδο.  Ξεχώρισα ιδιαίτερα τους εξαιρετικούς Γιάννη Βογιατζή, Ηλέκτρα Νικολούζου και Παναγιώτη Παπαϊωάννου.

Στα επιμέρους χαρακτηριστικά της η παράσταση είναι αξιολογότατη και προσεγμένη. Τόσο σκηνογραφικά και ενδυματολογικά, όσο μουσικά και κινησιολογικά. Η παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού είναι μια ιδιόμορφη σκηνικά πρόταση, που μπορεί μεν να είναι κατά τόπους άνιση αλλά προσφέρει μερικές στιγμές θεατρικής μαγείας που είναι ανεκτίμητες και που δύσκολα συναντάει κανείς πια στο θέατρο.

Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης
Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός
Μουσική σύνθεση και επιμέλεια: Δημήτρης Καμαρωτός
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ντόρα Λελούδα, Δανάη Κουρέτα, Βέρικο Μγκελάτζε (Συνεργάτες)
Χορογραφία: Φώτης Νικολάου
Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος
Μάσκες: Μάρθα Φωκά
Βίντεο : Στάθης Αθανασίου, Δάφνη Τόλη
Βοηθός σκηνοθέτη: Σύλβια Λούλιου

Διανομή (αλφαβητικά)

Θησέας : Άγγελος Παπαδημητρίου
Αιγέας : Γιώργος Μπινιάρης
Λύσανδρος : Νίκος Κουρής
Δημήτριος : Αργύρης Πανταζάρας
Φιλόστρατος : Ευγενία Δημητροπούλου
Πέτρος Πριόνης : Γιάννης Βογιατζής
Πάνος (Παναγιώτης) Πάτος : Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Φραγκίσκος Φύσα – Φύσα : Ηλέκτρα Νικολούζου
Θωμάς Μπρίκης/ Τσίγκος/ Φαναρτζής/ Φανάρης : Γιώργος Κριθάρας
κ. Γιάννης ο Επιπλοποιός : Χάρης Τσιτσάκης
Ρομπέν Βελόνης : Γιώργος Μπινιάρης
Ιππολύτη : Διώνη Κουρτάκη
Ερμία : Ιωάννα Παππά
Ελένη : Ιωάννα Τσιριγκούλη
‘Ομπερον : Περικλής Μουστάκης
Τιτάνια : Διώνη Κουρτάκη 
Πουκ : Εύη Σαουλίδου
Ξωτικό : Φοίβος Ριμένας 

Τελευταία παράσταση: 15/02/2013
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κλουκίνας

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ-ΘΕΑΤΡΟ REX-ΣΚΗΝΗ «ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ»,

Πανεπιστημίου 48

Τηλέφωνο: 210.3301881, 210.5288170-171, 210.7234567 (μέσω πιστωτικής κάρτας) και  στο www.n-t.gr

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή στις 20.30

Σάββατο 17.00 και 20.30

Κυριακή στις 19.00

Τιμές εισιτηρίων: 21 Euro, 15 Euro,12 Euro (φοιτητικό)

Κάθε Πέμπτη ειδική ενιαία τιμή 13 Euro